رابطه ایمنی ساختمان بیمارستان ها با سلامت روانی بیماران

این مقاله پیوند میان ایمنی کالبدی و سامانه ای بیمارستان و پیامدهای روان شناختی بیماران را بررسی می کند. هدف ها شامل تبیین مسیرهای اثر عوامل ساختمانی و عملیاتی بر اضطراب، خلق، احساس کنترل و اعتماد، و ارائه اصول طراحی و مدیریت برای ارتقای تجربه روانی بیمار است. روش تحقیق به شیوه تحلیلی و توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر انجام شده و چارچوب های محیط درمانی، استرس زایی محیطی، ایمنی بیمار و تاب آوری را ادغام می کند. نتایج نشان می دهد بهبود آکوستیک، افزایش نور طبیعی، ارتقای کیفیت هوا و آب و علایم راه یابی شفاف، اضطراب را کاهش داده و آرامش و جهت یابی را تقویت می کند؛ طراحی روشن مسیرهای فرار و اطلاع رسانی مستمر درباره وضعیت ایمنی، احساس کنترل و اعتماد بیمار را افزایش می دهد؛ فضاهای نیمه خصوصی، حریم شخصی و حفاظت از داده های بالینی، کرامت و عزت نفس را بهبود می بخشد؛ نگهداشت پیشگیرانه تجهیزات حیاتی و آمادگی بحران، ترس های انتظاری را کم می کند؛ و یکپارچگی تصمیم های معماری و عملیات درمانی بیشترین اثر مثبت را بر سلامت روان دارد. تحلیل های هزینه منفعت از مداخلات ایمن ساز پشتیبانی می کند. نتیجه آن است که ایمنی ساختمان شرط لازم برای سلامت روان و کیفیت درمان است و بی توجهی به آن با افزایش اضطراب، اختلال خواب، نارضایتی و کاهش تبعیت درمانی همراه می شود.

کلیدواژه ها:

ایمنی ساختمان بیمارستان ، سلامت روان بیماران ، طراحی انسان محور ، ادراک خطر ، آکوستیک درمانی ، راه یابی شهودی