اثربخشی استفاده از مبانی روانشناسی و آموزه های اسلامی در فرایند خودشناسی و شکل گیری شخصیت دانش آموزان

خودشناسی به عنوان یکی از مولفه های کلیدی رشد شخصیتی، نقش مهمی در شکل گیری هویت و رفتار دانش آموزان ایفا می کند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی تلفیق مبانی روانشناسی و آموزه های اسلامی در فرایند خودشناسی و شکل گیری شخصیت دانش آموزان انجام شده است. روانشناسی مدرن با ارائه نظریه هایی مانند خود پنداره راجرز و ابزارهای علمی مانند خوداندیشی، به دانش آموزان کمک می کند تا نقاط قوت، ضعف ها و انگیزه های خود را شناسایی کنند. این شناخت در بهبود اعتماد به نفس، مدیریت هیجانات و تقویت مهارت های اجتماعی موثر است. از سوی دیگر، آموزه های اسلامی با تاکید بر معرفت نفس، تقوا و ارتباط معنوی با خدا، چارچوبی اخلاقی و معنوی برای خودشناسی فراهم می کنند. آیات قرآنی و سیره معصومین از طریق داستان گویی و الگوسازی، دانش آموزان را به سوی آگاهی عمیق تر از خود هدایت می کنند. تلفیق این دو حوزه می تواند رویکردی جامع ایجاد کند که هم به نیازهای روانی و هم به ابعاد معنوی دانش آموزان پاسخ دهد. این مطالعه با مرور منابع علمی و دینی، نشان می دهد که برنامه های آموزشی مبتنی بر این تلفیق می توانند به بهبود سلامت روان، کاهش اضطراب و تقویت هویت منسجم در دانش آموزان منجر شوند. همچنین، کاربردهای عملی این رویکرد، مانند طراحی کارگاه های آموزشی و استفاده از داستان گویی قرآنی، می تواند اثربخشی فرایند تربیتی را افزایش دهد. با وجود مزایای این تلفیق، چالش هایی مانند تفاوت در روش شناسی این دو حوزه وجود دارد که نیازمند برنامه ریزی دقیق است. این پژوهش پیشنهاد می کند که تحقیقات آینده بر طراحی برنامه های آموزشی تلفیقی و ارزیابی اثربخشی آن ها تمرکز کنند تا نظام آموزشی بتواند از این رویکرد برای پرورش دانش آموزانی متعادل و اخلاق مدار بهره ببرد.

کلیدواژه ها:

خودشناسی ، روانشناسی ، آموزه های اسلامی ، شکل گیری شخصیت ، آموزش