پیامدهای بلندمدت جداسازی جنسیتی در فرهنگ و آموزش ایران: تاثیر بر روابط اجتماعی، ازدواج و بهره وری شغلی در بزرگسالی

این مقاله به بررسی پیامدهای روان شناختی و اجتماعی جداسازی جنسیتی (Gender Segregation) سیستماتیک در خانواده و محیط های آموزشی ایران در دوران کودکی و نوجوانی می پردازد. هدف پژوهش، تحلیل تاثیر محدودیت های شدید بر تعامل میان دختران و پسران بر رشد مهارت های اجتماعی، هیجانی و شناختی افراد است. فرضیه ی اصلی بر این مبناست که نبود فرصت برای تجربه ی ارتباطات سالم و طبیعی با جنس مخالف در سنین رشد، می تواند مانع شکل گیری مهارت های بین فردی موثر شود و به پیامدهایی نظیر کاهش هوش هیجانی، تقویت کلیشه های جنسیتی، دشواری در انتخاب شریک زندگی و ضعف در ارتباطات میان فردی در محیط های کاری بینجامد. این مقاله با رویکردی توصیفی تحلیلی و با تکیه بر یافته های روان شناسی رشد، جامعه شناسی جنسیت و مطالعات آموزشی، تاکید می کند که تجربه ی زیست اجتماعی تک جنسیتی، فرد را در مواجهه با محیط های مختلط پس از بلوغ دچار اضطراب، عدم اعتماد به نفس و ناتوانی در برقراری تعامل موثر می سازد. نتایج نشان می دهد که این الگوی جداسازی نه تنها روابط بین فردی را شکننده می کند، بلکه در سطح کلان، بهره وری شغلی، همبستگی اجتماعی و سلامت روان جامعه را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

جداسازی جنسیتی ، جنسیت ، فرهنگ ایران