عوامل موثر بر ایجاد و درمان اضطراب جدایی در دانش آموزان

اضطراب جدایی یکی از رایج ترین اختلالات هیجانی در دوران کودکی و نوجوانی است که تاثیر چشمگیری بر عملکرد تحصیلی، اجتماعی و عاطفی دانش آموزان دارد. این نوع اضطراب معمولا زمانی بروز می کند که کودک یا نوجوان با دوری از والدین یا محیط امن خانواده مواجه می شود و احساس ناامنی، ترس و نگرانی افراطی را تجربه می کند. این پژوهش با هدف تحلیل عوامل موثر بر شکل گیری اضطراب جدایی و بررسی شیوه های درمانی موثر بر کاهش آن، با رویکردی کیفی و توصیفی انجام شده است. داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته با روان شناسان مدرسه، والدین و دانش آموزان جمع آوری شده اند تا دیدی جامع از ابعاد شناختی، عاطفی و محیطی این پدیده فراهم گردد.نتایج نشان می دهد که عواملی چون سبک های تربیتی والدین، دلبستگی ناایمن، تجربیات اولیه کودک، محیط مدرسه، و نوع تعامل معلمان با کودک نقش مهمی در بروز اضطراب جدایی دارند. همچنین، درمان های مبتنی بر رفتاردرمانی شناختی (CBT)، آموزش والدین، و مداخلات مدرسه محور موثرترین رویکردها در کاهش اضطراب جدایی دانش آموزان شناخته شدند. ارتباط عاطفی ایمن میان والدین و کودک، همراه با ایجاد محیط پذیرنده و حمایتگر در مدرسه، عامل کلیدی در پیشگیری از این اختلال محسوب می شود.این مطالعه بر اهمیت توجه مدارس به جنبه های روانی دانش آموزان تاکید دارد و پیشنهاد می کند برنامه های سلامت روان در مدارس با محوریت آموزش خودتنظیمی هیجانی و ارتقای رابطه والد-کودک گسترش یابد تا زمینه رشد عاطفی پایدار و کاهش اضطراب جدایی در نسل آینده فراهم گردد

کلیدواژه ها:

: اضطراب جدایی ، دانش آموزان ، عوامل روانی ، درمان شناختی رفتاری ، دلبستگی