اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر خودکارآمدی و مهارت های ارتباطی دانش آموزان پسر دوره اول ابتدایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر خودکارآمدی و مهارت های ارتباطی دانش آموزان پسر دوره اول ابتدایی انجام شد. این پژوهش از نوع کاربردی و با روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون–پس آزمون با گروه کنترل اجرا گردید. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه های اول تا سوم ابتدایی مدارس ناحیه ۵ تبریز در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود که از میان آنها ۳۰ دانش آموز به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۴۵ دقیقه ای تحت آموزش برنامه درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل تنها برنامه آموزشی معمول مدرسه را دریافت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی کودکان (SEQ-C) و پرسشنامه مهارت های ارتباطی (CSS) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) در نرم افزار ۲۶SPSS تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون، تفاوت معناداری در متغیرهای خودکارآمدی (۰۱/۰>p) و مهارت های ارتباطی (۰۵/۰>p) وجود دارد. نتایج حاکی از آن بود که درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی به طور معناداری موجب افزایش خودکارآمدی و بهبود مهارت های ارتباطی در دانش آموزان گروه آزمایش شده است. این یافته ها بر اهمیت به کارگیری مداخلات مبتنی بر ذهن آگاهی در محیط های آموزشی برای ارتقای توانمندی های روان شناختی و اجتماعی دانش آموزان دوره ابتدایی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی ، خودکارآمدی ، مهارت های ارتباطی ، دانش آموزان پسر ابتدایی