نقش یادگیری سازمانی، خودکارآمدی و درگیری شغلی در ارتقای عملکرد کارکنان آموزش وپرورش

هدف این پژوهش بررسی نقش یادگیری سازمانی، خودکارآمدی و درگیری شغلی در ارتقای عملکرد کارکنان آموزش وپرورش استان مازندران است. با توجه به اهمیت آموزش وپرورش در توسعه منابع انسانی و نقش کلیدی کارکنان در تحقق اهداف آموزشی، شناخت عوامل موثر بر عملکرد آنان ضرورت دارد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی–همبستگی است. جامعه آماری شامل ۱۵۶۵ نفر از کارکنان اداری آموزش وپرورش استان مازندران بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، ۳۰۸ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد شامل مقیاس های یادگیری سازمانی، خودکارآمدی، درگیری شغلی و عملکرد شغلی بود. داده ها با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری به روش حداقل مربعات جزئی (PLS) تحلیل شد. یافته ها نشان داد یادگیری سازمانی تاثیر مثبت و معناداری بر عملکرد شغلی دارد و همچنین از طریق افزایش خودکارآمدی و درگیری شغلی، عملکرد را بهبود می بخشد. خودکارآمدی نیز اثر مثبت و مستقیم بر عملکرد داشت. با این حال، اثر مستقیم درگیری شغلی بر عملکرد معنادار نبود. این نتایج بیانگر آن است که یادگیری سازمانی و باور به توانمندی های فردی، نقش محوری در ارتقای عملکرد کارکنان آموزشی دارند و علاقه و اشتیاق به تنهایی کافی نیست. بر این اساس، تقویت فرهنگ یادگیری سازمانی و افزایش خودکارآمدی کارکنان می تواند راهبردی موثر برای بهبود کارایی آموزش وپرورش باشد.

کلیدواژه ها:

یادگیری سازمانی ، خودکارآمدی ، درگیری شغلی ، عملکرد شغلی ، آموزش وپرورش