بررسی تاثیر روش تدریس مشارکتی در یادگیری ترکیبی از منظر روانشناسی تربیت

این مقاله به بررسی تاثیر روش تدریس مشارکتی در یادگیری ترکیبی (Blended Learning) از منظر روانشناسی تربیتی می پردازد. با توجه به تحولات اخیر در نظام های آموزشی و تاکید بر روش های یادگیری فعال، پژوهش حاضر نقش روش تدریس مشارکتی را در تقویت تعاملات اجتماعی، انگیزش یادگیری و عمق بخشیدن به درک مفاهیم در محیط یادگیری ترکیبی تحلیل می کند. یافته ها نشان می دهند که ترکیب روش مشارکتی با یادگیری ترکیبی، با فعال سازی اصول روانشناسی تربیتی مانند نظریه های شناختی-اجتماعی، خودتعیین گری و ساختارگرایی، به بهبود عملکرد تحصیلی، افزایش خودکارآمدی و تقویت مهارت های فراشناختی در یادگیرندگان می انجامد. همچنین، چالش های اجرایی این روش و راهکارهای احتمالی برای بهینه سازی آن مورد بحث قرار می گیرند. این مطالعه با روش مروری-تحلیلی و با استناد به پژوهش های معتبر داخلی و خارجی انجام شده است و می تواند چارچوبی کاربردی برای مربیان و طراحان آموزشی فراهم کند.

کلیدواژه ها:

روش تدریس مشارکتی ، یادگیری ترکیبی ، روانشناسی تربیتی ، تعامل اجتماعی ، انگیزش یادگیری