بررسی نقش تکالیف دیجیتال در ارتقای تعامل و یادگیری ترکیبی دانش آموزان

این مقاله مروری به بررسی تحلیلی نقش و کارکردهای تکالیف دیجیتال به عنوان یک ابزار راهبردی در جهت ارتقای سطح تعامل دانش آموزان و بهینه سازی فرآیندهای یادگیری در چارچوب آموزش ترکیبی می پردازد. با گسترش پارادایم های یادگیرنده محور، مفهوم «تعامل» به عنوان یک شاخص کلیدی برای یادگیری عمیق و پایدار، اهمیت روزافزونی یافته است. آموزش ترکیبی، با تلفیق هدفمند محیط های یادگیری حضوری و آنلاین، بستری ایده آل برای تقویت این تعامل فراهم می آورد، اما تحقق این پتانسیل در گرو طراحی هوشمندانه فعالیت های یادگیری، به ویژه تکالیف درسی است. این پژوهش با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با استناد به ادبیات موضوع، استدلال می کند که تکالیف دیجیتال، فراتر از نسخه های الکترونیکی تکالیف سنتی، می توانند به تجربیات یادگیری پویا، تعاملی، مشارکتی و شخصی سازی شده بدل شوند. در این مقاله، چگونگی بهره گیری از قابلیت های منحصربه فرد فناوری های نوین - از جمله چندرسانه ای بودن، بازخورد فوری، و امکان همکاری ناهمزمان - در طراحی تکالیفی که به طور مستقیم ابعاد مختلف تعامل شناختی، عاطفی و رفتاری دانش آموز را هدف قرار می دهند، مورد واکاوی قرار می گیرد. یافته های نظری نشان می دهد که این هم افزایی میان تکلیف دیجیتال و بستر ترکیبی، به افزایش انگیزه، تقویت مهارت های خودتنظیمی، و تسهیل ساخت اجتماعی دانش منجر می شود. در نهایت، نتیجه گیری می شود که طراحی پداگوژیک و هدفمند تکالیف دیجیتال، شاه کلید تبدیل آموزش ترکیبی از یک مدل ساختاری صرف، به یک اکوسیستم یادگیری پویا و تعامل محور است.

کلیدواژه ها:

تکالیف دیجیتال ، تعامل دانش آموز ، یادگیری ترکیبی ، فناوری آموزشی ، یادگیری فعال