هویت و راه حل های تقویت هویت ایرانی در میان دانش آموزان
سال انتشار: 1404
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 18
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
CONFETTRR01_753
تاریخ نمایه سازی: 22 مهر 1404
چکیده مقاله:
هویت ملی، به ویژه «هویت ایرانی»، عامل مهمی در احساس تعلق، تاب آوری روانی و مشارکت اجتماعی دانش آموزان است. در عین حال روندهای جهانی سازی، مهاجرت، تکثر فرهنگی درون کشوری و ضعیف بودن پیوندهای آموزشی-محلی، تهدیدهایی برای انسجام هویتی جوانان پدید آورده است. این مقاله با هدف شناسایی و تدوین راهکارهای عملی و مبتنی بر شواهد برای تقویت هویت ایرانی در میان دانش آموزان نگاشته شده است.مطالعه از نوع ترکیبی بود؛ ابتدا مروری نظام مند بر منابع علمی-تربیتی و سیاست های آموزشی انجام شد، سپس از طریق مطالعات موردی در چند مدرسه شهری و روستایی، مصاحبه های نیمه ساختاریافته با معلمان، والدین و دانش آموزان و اجرای یک مداخله ی آزمایشی کوتاه مدت (کارگاه ها و پروژه های هویتی) داده های کیفی و کمی جمع آوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش های تماتیک و آزمون های پیش-پس برای سنجش اثرات مداخلات انجام پذیرفت.نتایج کلیدی: نتایج نشان داد که ترکیبی از سه رکن برنامه محوری، روش آموزشی و مشارکت اجتماعی بیشترین تاثیر را دارد. به طور مشخص:- گنجاندن محتوای محلی-ملی در برنامه درسی و تطبیق آن با سطوح درسی باعث افزایش دانش تاریخی-فرهنگی و احساس تعلق شد. - روش های فعال-پژوهشی (مصاحبه با سالمندان، پروژه های محله ای، تولید محتوای دیجیتال) انگیزه یادگیری، اعتمادبه نفس و مهارت های ارتباطی را تقویت کردند. - آموزش معلمان در حوزه حساسیت پذیری نسبت به تنوع، هدایت بحث های پیچیده و استفاده از ادبیات و هنر، کیفیت اجرای برنامه ها را به طور معنی داری بالا برد. - مشارکت خانواده و نهادهای محلی (موزه، هنرمندان، گروه های قومی) باعث پایداری و غنای تجربه های هویتی شد. - تمرین های نقادانه نسبت به روایت های تاریخی و استفاده از متون متنوع مانع شکل گیری روایت های تک صدایی و کاهش تعارض هویتی شد.ملاحظات اخلاقی و چالش ها: اجرای برنامه باید با حفظ حریم خصوصی، اجتناب از سیاسی سازی و حساسیت زدایی همراه باشد. محدودیت های پژوهش شامل نمونه های محدود مکانی و کوتاهی دوره پیگیری است.تقویت هویت ایرانی در دانش آموزان مستلزم رویکردی نظام مند، مشارکتی و منعطف است که هم آموزش رسمی و هم تجارب محلی و خانوادگی را دربرگیرد. پیاده سازی راهکارهای پیشنهادی می تواند به بهبود حس تعلق، مهارت های اجتماعی و تاب آوری دانش آموزان منجر شود؛ پژوهش های آتی نیاز به مطالعات بلندمدت تر و ارزیابی اثرات در مقیاس بزرگ تر دارند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
ویدا فخاری
کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه پیام نور کرج
مهرانگیز هاشمی
کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی ، دانشگاه آزاد اسلامی کرج
سمیه الیاسی الموتی
کارشناسی روانشناسی عمومی ، دانشگاه پیام نور کرج
معصومه مفاخری
کاردانی علوم تربیتی ، دانشگاه پیام نور هشتگرد