تاثیر روش های تدریس تعاملی بر خلاقیت کودکان دبستانی

روش های تدریس تعاملی به عنوان یکی از محورهای نوین آموزش به منظور افزایش مشارکت دانش آموزان و تقویت فرایندهای شناختی آنان معرفی شده اند. این مقاله به بررسی ارتباط بین روش های تدریس تعاملی و پرورش خلاقیت در کودکان دبستانی می پردازد. هدف اصلی از این پژوهش، شناخت راهبردهای تدریس تعاملی، کارکردهای آن در فرایند خلاقیت و عواملی است که می تواند اثرگذاری این روش ها را تقویت یا محدود سازد. در این راستا، مرور مبسوطی بر ادبیات پژوهشی داخلی و خارجی انجام شده است تا ابعاد نظری و عملی استفاده از روش های تعاملی در کلاس های درس ابتدایی روشن شود. همچنین، نقش عوامل محیطی مانند فضای کلاس، فناوری های آموزشی، انگیزش یادگیری و الگوهای ارزیابی در تبلورش خلاقیت مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که اجرای مولفه های تعاملی مانند کار گروهی، یادگیری مانیفست، پروژه محور بودن، نقش راهنماهای تدریس و بازخوردهای سازنده می تواند سطح مشارکت، تفکر ابتکاری و توان حل مسئله کودکان دبستانی را افزایش دهد. بااین حال، چالش هایی مانند محدودیت زمان، تفاوت های فردی در سطح پیشرفت تحصیلی، نیاز به آموزش معلمان برای طراحی فعالیت های تعاملی و نیاز به فراهم سازی فضای مناسب آموزشی وجود دارد. به طور خلاصه، این مقاله بر اهمیت طراحی برنامه های آموزشی تعاملی و استفاده از رویکردهای چندحسی و پروژه محور برای پرورش خلاقیت کودکان دبستانی تاکید دارد و پیشنهاداتی برای معلمان، مدیران مدارس و سیاستگذاران ارائه می کند.

کلیدواژه ها:

تدریس تعاملی ، خلاقیت ، دبستان ، یادگیری مشارکتی ، طراحی فعالیت های آموزشی