بررسی تطبیقی انگیزه ها و الگوهای خودکشی زنان در ایران و ژاپن با تاکید بر باورهای فرهنگی و اعتقادات دینی

تحقیق حاضر پدیده خودکشی زنان در دو جامعه ایران و ژاپن برخاسته از نیروهای اجتماعی و محصول ساختارهای فرهنگی، اقتصادی و الگوی باورها و اعتقادات دینی در نظرگرفته شده است. روش تحقیق تطبیقی-اسنادی و مقایسه ای با استفاده از نتایج مطالعات پیشین و اطلاعات موجود و داده های ثانویه نظیرگزارش های آماری رسمی، داده های WHO، سرشماری ها و مانند آن در خصوص خودکشی زنان در دو کشور ایران و ژاپن در سه دهه ۲۰۰۰ میلادی لغایت ۲۰۲۰ میلادی است. در ایران مهمترین علت های خودکشی تهمت های ناموسی، مشکلات زناشویی، طرد اجتماعی و مهاجرت میباشد اما در ژاپن کهولت سن، بیماری، بالا بودن اعتقادات مذهبی و فردگرایی مهمترین عوامل هستند. در شهرهای بزرگ ایران خودکشی از نوع آنومیک است اما در مناطق روستایی بیشتر از نوع تقدیرگرایانه و دیگرخواهانه است. در ژاپن در مناطق شهری خودکشی خودخواهانه و در مناطق روستایی از نوع دیگرخواهانه است. در ایران باورهای دینی و فرهنگی خودکشی را عملی نابهنجار می داند اما در فرهنگ ژاپن خصوصا فرهنگ متاثر از بودائیسم و سپوکو خودکشی عملی پسندیده قلمداد می شود. در ایران خودکشی بیشتر میان زنان جوان و متاهل شیوع دارد و رابطه معکوس بین سن و خودکشی برقرار است اما در ژاپن خودکشی عمدتا متعلق به زنان سالمند است و رابطه مستقیمی بین سن و نرخ خودکشی وجود دارد. شایع ترین شیوه خودکشی در ایران خودسوزی و مسموم کردن و در ژاپن حلق آویزکردن، پرتاب از بلندی، غرق کردن در دریا و هاراکیری است.