ارزیابی دوام آسفالت شهری در برابر تغییرات اقلیمی و افزایش دما در مناطق شهری ایران

افزایش دمای هوا و تغییر الگوهای اقلیمی در دو دهه اخیر، چالشی جدی برای پایداری و دوام روکش های آسفالتی در مراکز شهری ایجاد کرده است. آسفالت، به عنوان ماده ای حساس به دما، تحت تاثیر افزایش دما و رخدادهای گرمایی شدید دچار نابهنجاری هایی مانند روان گرایی (rutting)، خزش پلاستیک، تسریع پیرشدگی قیر و در مواردی ترک خوردگی حرارتی می شود که طول عمر عملکردی مسیرها را کاهش می دهد. همچنین افزایش دمای سطحی آسفالت به تشدید پدیده جزیره حرارتی شهری (UHI) و پیامدهای زیست محیطی و بهداشتی می انجامد که نیاز به راهکارهای سازگارسازی و تعدیل کننده را ضروری می سازد. این مقاله به صورت تحلیلی و مبتنی بر ادبیات پژوهشی جدید، اثرات افزایش دما و تغییر اقلیم بر اجزاء مختلف مخلوط آسفالتی شهری (قیر، سنگدانه، بستر زیرسازی) را مورد بررسی قرار می دهد و راهکارهای فنی و مدیریتی — شامل اصلاح قیر و افزودنی ها، راهکارهای سطحی خنک کننده، استفاده از مواد فازگذار حرارتی (PCM) و مدیریت مواد بازیافتی — را با توجه به شرایط اقلیمی و محدودیت های عملی در شهرهای ایران تحلیل می کند. هدف مقاله ارائه چارچوبی برای ارتقای مقاومت عملکردی آسفالت شهری در برابر گرمایش شهری و پیشنهاد اولویت های تحقیقاتی و سیاستی برای تصمیم گیران شهری است تا هزینه های بلندمدت نگهداری کاهش یابد و ایمنی و دوام شبکه معابر شهری حفظ شود.

کلیدواژه ها:

دوام آسفالت ، تغییرات اقلیمی شهری ، افزایش دما / گرمایش شهری ، اصلاح قیر و افزودنی ها ، کفایت عملکردی معابر شهری