تاثیر فناوری های نوین هوش مصنوعی بر انگیزش و خودتنظیمی یادگیرندگان در مدارس

این مقاله مروری به تحلیل عمیق و چندوجهی تاثیرات فناوری های نوین مبتنی بر هوش مصنوعی بر دو سازه روان شناختی بنیادین در فرآیند یادگیری، یعنی انگیزش و خودتنظیمی، در دانش آموزان مدارس می پردازد. با نفوذ روزافزون ابزارهای هوشمند در محیط های آموزشی، درک پیامدهای این فناوری بر فرآیندهای درونی یادگیرندگان از اهمیت حیاتی برخوردار است. از یک سو، هوش مصنوعی فرصت های بی سابقه ای را برای تقویت انگیزش و خودتنظیمی فراهم می آورد. قابلیت هایی نظیر شخصی سازی چالش ها متناسب با سطح توانایی دانش آموز، ارائه بازخوردهای فوری و تطبیقی، و استفاده از عناصر بازی وارسازی می تواند حس شایستگی، استقلال و درگیری فعال را در یادگیرندگان افزایش دهد. همچنین، ابزارهای هوشمند می توانند به عنوان داربست های شناختی عمل کرده و به دانش آموزان در تعیین اهداف، برنامه ریزی و نظارت بر پیشرفت خود کمک کنند. از سوی دیگر، این تلفیق با تهدیدهای قابل تاملی نیز همراه است. اتکای بیش از حد به پاداش های بیرونی ناشی از بازی وارسازی ممکن است انگیزش درونی و عشق به یادگیری را تضعیف کند. همچنین، ابزارهایی که فرآیندهای خودتنظیمی را به طور کامل خودکار می سازند، این خطر را دارند که مانع از توسعه مهارت های فراشناختی و استقلال در یادگیرندگان شوند و به جای توانمندسازی، به ایجاد وابستگی منجر گردند. این مقاله با بررسی این دوگانگی پیچیده، استدلال می کند که تاثیر نهایی هوش مصنوعی نه به خود فناوری، بلکه به طراحی پداگوژیکی و رویکرد انسان محور در به کارگیری آن بستگی دارد. در نهایت، نتیجه گیری می شود که هدف باید طراحی و استفاده از ابزارهای هوشمندی باشد که به جای تنظیم کردن یادگیرنده، او را برای تنظیم کردن خود توانمند می سازند.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، انگیزش تحصیلی ، خودتنظیمی ، فناوری آموزشی ، یادگیری شخصی سازی شده