نقش همدلی در تدریس به دانش آموزان کم توان ذهنی

همدلی به عنوان یکی از اساسی ترین مهارت های اجتماعی و هیجانی، نقش مهمی در بهبود کیفیت روابط میان معلم و دانش آموز، به ویژه در مدارس استثنایی دارد. در فرایند تدریس به دانش آموزان کم توان ذهنی، توانایی معلم در درک احساسات، نیازها و محدودیت های شناختی و عاطفی آنان، عاملی تعیین کننده در موفقیت آموزشی و رشد شخصیتی دانش آموز محسوب می شود. همدلی باعث می شود معلم بتواند محیطی امن، پذیرا و حمایتی ایجاد کند که در آن، دانش آموزان احساس ارزشمندی و درک شدن داشته باشند. این ویژگی نه تنها به افزایش انگیزه یادگیری و کاهش اضطراب در دانش آموزان منجر می شود، بلکه موجب تقویت ارتباط موثر، افزایش اعتماد متقابل و رشد مهارت های اجتماعی آنان نیز می گردد. از سوی دیگر، همدلی به معلم کمک می کند تا با انعطاف پذیری، صبر و درک عمیق تری نسبت به تفاوت های فردی، روش های تدریس خود را با نیازهای خاص هر دانش آموز سازگار سازد. پژوهش ها نشان می دهند که معلمان دارای سطح بالای همدلی، در مدیریت کلاس، کاهش رفتارهای چالش برانگیز و ارتقای کیفیت یادگیری موفق تر هستند. در نتیجه، می توان گفت همدلی نه تنها یک ویژگی شخصیتی بلکه یک ضرورت حرفه ای برای معلمان در مدارس استثنایی است که موجب بهبود عملکرد آموزشی و ارتقای سلامت روانی هر دو گروه، معلم و دانش آموز، می شود.

کلیدواژه ها:

همدلی ، تدریس ، دانش آموزان کم توان ذهنی ، ارتباط معلم و دانش آموز ، آموزش استثنایی