تاثیر طراحی بهینه فضای آموزشی و برنامه ریزی درسی بر افزایش کیفیت یادگیری و سلامت روان دانش آموزان دوره ابتدایی

در سال های اخیر، کیفیت یادگیری در دوره ابتدایی تنها محدود به محتوای درسی و شیوه های تدریس نبوده، بلکه محیط فیزیکی کلاس و فضای آموزشی نیز به عنوان یکی از مولفه های تاثیرگذار در فرآیند تربیت دانش آموزان مورد توجه پژوهشگران و متخصصان آموزشی قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر طراحی بهینه فضای آموزشی در کنار برنامه ریزی درسی هدفمند بر کیفیت یادگیری و سلامت روان دانش آموزان دوره ابتدایی است. پژوهش حاضر با رویکردی میان رشته ای، به هم افزایی بین حوزه های مهندسی عمران (در بخش طراحی فضا و زیرساخت های آموزشی)، روانشناسی تربیتی (در تحلیل تاثیر محیط بر سلامت روان و انگیزه دانش آموزان)، برنامه ریزی درسی (در تدوین محتوای مناسب با فضای آموزشی)، و تجربیات میدانی آموزگاران ابتدایی می پردازد.بررسی ها نشان می دهد عواملی نظیر نور طبیعی، تهویه مناسب، رنگ بندی دیوارها، چیدمان مبلمان کلاس، و دسترسی به فضاهای باز و امن می تواند نقش چشمگیری در ارتقاء تمرکز، کاهش اضطراب، و افزایش تعاملات اجتماعی در بین دانش آموزان ایفا کند. همچنین، هماهنگی بین برنامه ریزی درسی و ویژگی های فیزیکی کلاس درس می تواند منجر به استفاده موثرتر از فضا، تسهیل یادگیری فعال، و ارتقاء کیفیت آموزش شود. در این راستا، نقش معلمان در تطبیق محتوای آموزشی با شرایط محیطی و نیازهای روانی دانش آموزان اهمیت بالایی دارد.نتایج این مقاله می تواند برای طراحان آموزشی، مدیران مدارس، برنامه ریزان درسی و معماران آموزشی در بهبود محیط های یادگیری و ارتقاء عملکرد تحصیلی و روانی دانش آموزان مفید واقع شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری فعال ، فضای آموزشی ، سلامت روان ، برنامه ریزی درسی ، طراحی مدرسه ، آموزش ابتدایی ، روانشناسی تربیتی ، مهندسی فضاهای آموزشی