نقش بازی درمانی در آموزش کودکان با اختلالات رفتاری

اختلالات رفتاری در کودکان، یکی از چالش های جدی نظام های آموزشی و تربیتی است که می تواند پیامدهای بلندمدت بر رشد اجتماعی، هیجانی و تحصیلی آنان داشته باشد. بازی درمانی به عنوان رویکردی نوین و اثربخش، با بهره گیری از ظرفیت های بازی در محیطی امن و ساختارمند، امکان مداخله در بهبود این مشکلات را فراهم می آورد. هدف این پژوهش بررسی نقش بازیدرمانی در آموزش کودکان با اختلالات رفتاری و ارزیابی پیامدهای آن در چهار حوزه: کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، ارتقای مهارت های اجتماعی، بهبود خودتنظیمی هیجانی و کاهش اضطراب تحصیلی، و ارتقای عملکرد تحصیلی و تمرکز بود. روش پژوهش به صورت توصیفی–تحلیلی و بر مبنای داده های کتابخانه ای و مرور نظام مند منابع داخلی و خارجی انجام شد. یافته ها نشان داد که بازیدرمانی موجب کاهش قابل توجه نشانه های پرخاشگری و ناسازگاری، افزایش همکاری با همسالان، ارتقای توانایی کنترل هیجانات در موقعیت های آموزشی و کاهش ترس از شکست تحصیلی گردید. همچنین، افزایش تمرکز، بهبود نمرات دروس اصلی و ارتقای انگیزه یادگیری از دیگر نتایج مهم بود. نتیجه گیری این مطالعه تاکید دارد که ادغام بازیدرمانی در برنامه های آموزشی مدارس می تواند رویکردی پایدار و اثربخش در مدیریت اختلالات رفتاری کودکان باشد و مسیر موفقیت تحصیلی و اجتماعی آنان را هموار سازد.

کلیدواژه ها:

بازیدرمانی ، اختلالات رفتاری ، آموزش کودکان ، خودتنظیمی هیجانی ، عملکرد تحصیلی