چگونه توانستم با استفاده از ابزارهای ساده هوش مصنوعی مهارت حل مسئله ریاضی را در دانش آموزان دختر پایه سوم تقویت کنم؟

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر دگرگون ساز ابزارهای ساده و در دسترس هوشمندی مصنوعی بر ارتقاء کیفی مهارت های تحلیل، استدلال و حل مسئله ریاضی در دانش آموزان دختر پایه سوم ابتدایی صورت گرفت. این پژوهش بر این واقعیت حیاتی استوار است که نظام آموزشی سنتی، به ویژه در مقطع حساس پایه سوم که به مثابه پلی میان تفکر عینی و انتزاعی عمل می کند، به دلیل ناتوانی در ارائه بازخورد تفکیک شده و متناسب با نیاز هر یادگیرنده و در نتیجه، عدم توانایی در غلبه بر ضعف های ریشه ای فراشناختی (خودآگاهی از فرآیند تفکر) و اضطراب شدید ریاضی، در تربیت نسلی برخوردار از شایستگی های سطح بالای فکری ناکارآمد بوده است. لذا، این مطالعه با اتکا به مبانی سازنده گرایی و نیاز به تحول روش شناختی، یک برنامه مداخله ای نظام مند را با استفاده از سامانه های یادگیری تطبیقی الگوریتمی و ابزارهای گفتگوگر مبتنی بر پرسشگری کاوشگرانه (سقراطی)، به عنوان روشی برای ایجاد داربست حمایتی هوشمند در حوزه رشد بالقوه دانش آموز، به اجرا درآورد. نتایج تحلیل های عمیق کیفی و پدیدارشناختی به طور قاطع، تاثیر مثبت و بنیادین این ابزارها را تایید کرد: هوشمندی مصنوعی نه به عنوان جایگزین معلم، بلکه به عنوان یک تقویت کننده شناختی پویا و فضایی امن و بی طرف برای آزمون وخطا عمل کرد و منجر به تقویت چشمگیر مهارت های خودتنظیمی یادگیری، کاهش محسوس موانع عاطفی نظیر اضطراب ریاضی و افزایش پایدار خودکارآمدی ادراک شده در دانش آموزان شد. یافته ها به وضوح نشان داد که پیوند موفق میان روش های تربیتی و همدلانه معلم با شخصی سازی آنی و بازخورد تشخیصی سامانه های هوشمند، الگویی کارآمد، عادلانه و قابل تعمیم برای توسعه مهارت های تفکر انتقادی و حل مسئله در نظام آموزشی ایران ارائه می دهد که اجرای موفق آن، مستلزم سرمایه گذاری ملی بر بومی سازی ابزارهای فناورانه و تدوین شفاف چارچوب های اخلاقی و حقوقی در سطوح سیاست گذاری کلان است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، تحلیل ، استدلال ، حل مسئله ، ریاضی ، دوره ابتدایی