نقش مدرسه در پرورش تفکر انتقادی و خلاقیت دانش آموزان

پرورش شهروندانی توانمند، خلاق و نقاد که قادر به تحلیل مسائل پیچیده و ارائه راه حل های نوآورانه باشند، از اهداف اصلی نظام های آموزشی در قرن بیست و یکم محسوب می شود. این مقاله با هدف تبیین نقش محوری مدرسه به عنوان کانون اصلی یادگیری در پرورش و تقویت دو مهارت بنیادین تفکر انتقادی و خلاقیت در دانش آموزان نگاشته شده است. روش تحقیق حاضر، توصیفی-تحلیلی و با مرور نظام مند منابع کتابخانه ای و مقالات معتبر داخلی و خارجی انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که مدرسه فراتر از یک مکان برای انتقال دانش، یک اکوسیستم اجتماعی و فرهنگی است که می تواند با ایجاد محیطی امن، پرسش گر و تجربه محور، بستر لازم برای رشد این مهارت ها را فراهم کند. در این مقاله، ابتدا مفاهیم تفکر انتقادی و خلاقیت به طور جداگانه تعریف و سپس ارتباط تنگاتنگ آن ها بررسی می شود. در ادامه، الزامات و راهبردهای کلیدی برای تبدیل مدرسه به محیطی توانمندساز، شامل تحول در برنامه درسی، روش های تدریس، نقش معلم، فضای فیزیکی و آموزشی، و نظام ارزشیابی مورد بحث و تحلیل قرار می گیرد. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که رویکردهای سنتی مبتنی بر حافظه محوری و انتقال یک طرفه اطلاعات، مانع اصلی در راه پرورش متفکران خلاق و نقاد هستند و نیاز به تحولی عمیق در نگرش و عمل تمامی ذی نفعان نظام آموزشی دارد. در پایان، بر اساس یافته ها، راهکارهای عملی برای معلمان، مدیران و سیاست گذاران آموزشی ارائه شده است

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: تفکر انتقادی ، خلاقیت ، مدرسه ، برنامه درسی ، روش های تدریس ، نظام آموزشی ، پرورش دانش آموز ، ارزشیابی کیفی.