مقایسه عملکرد روابط تجربی پیشبینی کننده حداکثر نشست سطح زمین در روش استخراج جبهه کار طویل

نشست سطحی حاصل از استخراج لایههای زغال سنگ به روش جبهه کار طویل است پدیده ای اجتناب ناپذیر است که میتواند اثرات مخربی بر سازههای سطحی و زیر سطحی داشته باشد در این پژوهش عملکرد روابط تجربی رایج در این حوزه برای پیشبینی حداکثر نشست سطح زمین (Smax) بررسی شده و دقت آنها با استفاده از یک پایگاه داده جامع شامل پارامترهای هندسی پهنههای زغالی استخراج شده یعنی ضخامت لایه زغال سنگ (hs)، عمق روباره (H) و عرض پهنه (L) ارزیابی گردیده است برای تحلیل میزان تطابق پیش بینی روابط تجربی با داده های واقعی، از شاخصهای آماری شامل ضریب تعیین (R۲)، شمول واریانس (VAF) میانگین مربعات خطا (RMSE) و میانگین قدر مطلق درصد خطا (MAPE) استفاده شده است علاوه بر این دیاگرام تیلور به منظور مقایسه مدلها بر اساس ضریب همبستگی (R)، RMSE و انحراف معیار (SD) مورد بررسی قرار گرفته و منحنی مشخصه خطای رگرسیون (REC) جهت نمایش خطای تجمعی در برابر دقت مدلها استفاده شده است همچنین با استفاده از نمودار پراکندگی خطا به بررسی الگوی خطای پیش بینی روابط تجربی و میزان بیش برآورد یا کم برآوردی آنها پرداخته شده است نتایج این پژوهش نشان میدهد که برخی مدلها دقت و عملکرد بهتری در پیش بینی نشست دارند در حالی که برخی دیگر دارای خطا و سوگیری سیستماتیک هستند این یافته ها میتوانند به مهندسان و پژوهشگران کمک کنند تا با انتخاب مدلهای دقیق تر، برآوردهای قابل اطمینان تری ارائه داده و ریسک آسیبهای ناشی از نشست سطح زمین را در پروژه های معدنی کاهش دهند

کلیدواژه ها:

روش جبهه کار طویل ، حداکثر نشست سطح زمین ، روابط تجربی ، ارزیابی دقت و تحلیل خطا