جایگاه هوش های چندگانه در برنامه ریزی آموزشی دوره ابتدایی

یکی از مهم ترین مباحثی که در دهه های اخیر توجه پژوهشگران تعلیم و تربیت را به خود جلب کرده، نظریه «هوش های چندگانه» هاوارد گاردنر است. این نظریه با رد نگاه سنتی به هوش به عنوان یک توانایی واحد، تاکید می کند که انسان ها دارای انواع مختلفی از هوش هستند؛ از جمله هوش زبانی، منطقی ریاضی، فضایی، بدنی جنبشی، موسیقایی، میان فردی، درون فردی و طبیعت گرا. اهمیت این دیدگاه در آن است که برنامه ریزی آموزشی به ویژه در دوره ابتدایی به عنوان حساس ترین مقطع تحصیلی باید بر اساس تنوع هوشی دانش آموزان طراحی گردد. مرور پژوهش های انجام شده نشان می دهد که توجه به هوش های چندگانه در برنامه درسی، نه تنها موجب افزایش انگیزه و مشارکت دانش آموزان می شود، بلکه بستر مناسبی برای شکوفایی استعدادهای فردی آنان فراهم می سازد. در مقابل، غفلت از این اصل آموزشی، منجر به یکنواختی و ناکارآمدی فرآیند یاددهی یادگیری می شود. بر این اساس، بازنگری در اهداف، محتوا، روش های تدریس و ارزشیابی در مدارس ابتدایی ضروری به نظر می رسد تا معلمان بتوانند فرصت های یادگیری متنوعی را برای پاسخگویی به نیازهای گوناگون دانش آموزان ایجاد کنند. این مقاله با مرور نظریه هوش های چندگانه و تحلیل جایگاه آن در برنامه ریزی آموزشی، بر ضرورت تدوین راهبردهای عملی برای تقویت هر یک از ابعاد هوشی در کلاس درس ابتدایی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

هوش های چندگانه ، برنامه ریزی آموزشی ، دوره ابتدایی ، یادگیری ، گاردنر