رواندرمانی اجباری در پروندههای کیفری: تضاد میان درمان و اجبار از منظر حقوق و اخلاق حرفهای )نسخه غنیشده(

این مقاله مروری-تحلیلی غنیشده، مشروعیت، اخلاق و کارآمدی «رواندرمانی اجباری» در پروندههای کیفری را با نگاه بینرشتهای بررسی میکند. افزون بر تحلیل حقوق داخلی، مرور تطبیقی انگلستان و آلمان ارائه شده و پیوندهای نظری با «نظریه خودتعیینگری» و «مصاحبه انگیزشی» برای حفظ اتحاد درمانی زیر اجبار توضیح داده میشود. بر اساس اسناد بینالمللی (قواعد توکیو ۱۹۹۰، قواعد بانکوک ۲۰۱۰، راهنماهای UNODC) و یافتههای پژوهشی ۲۰۲۰–۲۰۲۵، نشان میدهیم: (۱) بدون تضمینهای حقوقی (قانونمندی، تناسب، ضرورت، نظارتپذیری) و اخلاقی (رضایت مستمر، محرمانگی، عدمزیان)، مداخلات میتوانند به کرامت انسانی و اعتماد عمومی لطمه بزنند؛ (۲) با طراحی مبتنی بر ارزیابی خطر-نیاز، اهداف قابلسنجش و نظارت اخلاقی مستقل، امکان کاهش تکرار جرم افزایش مییابد؛ (۳) پیامدهای اجتماعی-هنجاری (انگ و برچسبزنی، بازپیوست) باید در سیاستگذاری دیده شود. مقاله دو سناریوی سیاستی (کیفرمحور/درمانمحور) و الگویی اجرایی برای محاکم و نهادهای اصلاحی پیشنهاد میکند.

کلیدواژه ها:

رواندرمانی اجباری ، حقوق کیفری ، اخلاق حرفهای ، رضایت آگاهانه ، نظریه خودتعیینگری ، ارزیابی خطر ، عدالت ترمیمی