نقش هوش مصنوعی در بهبود تعامل اجتماعی در محیط های یادگیری مجازی مدارس ابتدایی

با گسترش روزافزون آموزش مجازی، به ویژه در مقطع ابتدایی، چالش حفظ و تقویت تعاملات اجتماعی معنادار میان دانش آموزان به یکی از دغدغه های اصلی نظام های آموزشی تبدیل شده است. محیط های مجازی به دلیل فقدان نشانه های غیرکلامی و فرصت های تعامل خودجوش، می توانند منجر به انزوای فراگیران و تضعیف مهارت های اجتماعی حیاتی در سنین رشد شوند. این مقاله مروری، به بررسی نقش بالقوه فناوری هوش مصنوعی به عنوان ابزاری برای بهبود و غنی سازی تعاملات اجتماعی در محیط های یادگیری مجازی برای دانش آموزان دبستانی می پردازد. هوش مصنوعی از طریق ابزارهای نوآورانه ای همچون عامل های هوشمند پداگوژیک (آواتارها)، سیستم های هوشمند گروه بندی، پلتفرم های بازی وارسازی تطبیقی و ابزارهای تحلیل احساسات، می تواند فرصت های جدیدی برای همکاری، ارتباط و توسعه همدلی فراهم آورد. این فناوری ها قادرند با شبیه سازی سناریوهای اجتماعی، ارائه داربست های حمایتی برای همکاری و ارائه بازخورد آنی در مورد رفتارهای اجتماعی، به دانش آموزان در تمرین و بهبود مهارت های ارتباطی خود کمک کنند. با این حال، پیاده سازی این فناوری ها با چالش های اخلاقی و عملی قابل توجهی نیز همراه است. مسائلی نظیر حفظ حریم خصوصی داده های کودکان، خطر سوگیری الگوریتمی در شکل دهی به گروه ها، وابستگی بیش از حد به تعاملات وابسته شده توسط فناوری و کاهش ارتباطات انسانی اصیل، نیازمند بررسی دقیق و سیاست گذاری مسئولانه هستند. این مقاله با تحلیل ادبیات موجود، استدلال می کند که هوش مصنوعی در صورتی می تواند به بهبود تعامل اجتماعی کمک کند که به عنوان ابزاری در دست معلمان برای تقویت و تسهیل ارتباطات انسانی طراحی شود، نه به عنوان جایگزینی برای آن. اتخاذ یک رویکرد انسان محور و پداگوژیک در طراحی و به کارگیری این ابزارها برای تضمین رشد اجتماعی سالم کودکان در عصر دیجیتال ضروری است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، تعامل اجتماعی ، یادگیری مجازی ، مدارس ابتدایی ، فناوری آموزشی