توسعه شهری پایدار و مدیریت بهینه منابع آبی در ابریشم

شهر ابریشم، به عنوان یکی از مراکز شهری کوچک در حاشیه کلان شهر اصفهان، با چالش های عمیق در حوزه منابع آبی مواجه است که توسعه پایدار آن را تحت تاثیر قرار داده است. این وضعیت، ریشه در برداشت های بی رویه از آبخوان های محلی دارد، جایی که گزارش های رسمی شرکت آب منطقه ای اصفهان در سال ۱۴۰۳ شمسی بر ناترازی جدی عرضه و تقاضا تاکید دارند و نشان می دهند که عمق چاه های زیرزمینی در شهرستان جرقویه به طور چشمگیری افزایش یافته است. این مقاله با رویکردی کاربردی و مبتنی بر اصول علمی، به واکاوی وضعیت کنونی عرضه و تقاضای آب، شاخص های کلیدی مصرف و تلفات پرداخته و راهکارهایی نوآورانه برای فناوری های کم هزینه مانند سیستم های نشت یابی پیشرفته، تصفیه فاضلاب در مقیاس محلی و انباشت آب باران ارائه می دهد. این فناوری ها، الهام گرفته از پروژه های دانش بنیان ملی، امکان کاهش تلفات شبکه و بازچرخانی فاضلاب خانگی را فراهم می آورند و بر پایه تجربیات موفق در شهرهای کوچک استان، قابلیت اجرا در مقیاس محلی را تضمین می کنند. سیاست های انگیزشی مبتنی بر مشارکت شهروندی و مدیران محلی، همراه با تحلیل پروژه های پایلوت الهام گرفته از تجربیات موفق، برآورد صرفه جویی بالقوه و چارچوب زمانی اجرا را بررسی می کند. برای نمونه، طرح های بازچرخانی در نجف آباد، که از روش های بی هوازی بهره می برند، الگویی عملی برای ابریشم فراهم می آورند و بر اهمیت فرهنگ سازی در میان ساکنان تاکید دارند. یافته ها بر پتانسیل ترکیب این رویکردها برای تقویت تاب آوری شهری تاکید دارد، در حالی که بر پایه داده های رسمی از منابع معتبر ایرانی، قابلیت اجرا در مقیاس محلی را برجسته می سازد. این چارچوب، توسعه شهری را با حفظ میراث طبیعی همسو می گرداند و با ادغام اصول اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد، به ویژه هدف های مرتبط با شهرهای فراگیر و آب پاک، مسیرهایی برای تعادل میان رشد اقتصادی و حفاظت زیست محیطی ترسیم می کند. در نهایت، این نوشتار مدیران شهری را به سوی استراتژی های مشارکتی سوق می دهد تا ابریشم به عنوان الگویی برای شهرهای کوچک نیمه خشک ایران، پایداری بلندمدت را محقق سازد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، مدیریت منابع آبی ، ابریشم ، فناوری های کم هزینه ، مشارکت شهروندی