نقش فناوری های نوین آموزشی در ارتقای یادگیری دانش آموزان استثنایی

با پیشرفت فناوری های آموزشی در دهه ی اخیر، فرصت های بی سابقه ای برای بهبود فرآیند یادگیری دانش آموزان استثنایی فراهم شده است. دانش آموزان استثنایی به دلیل ویژگی های خاص شناختی، هیجانی و رفتاری، نیازمند محیط های یادگیری منعطف، چندحسی و انگیزشی اند. فناوری های نوین مانند نرم افزارهای آموزشی تطبیق پذیر، واقعیت مجازی (VR)، واقعیت افزوده (AR)، هوش مصنوعی (AI) و ابزارهای ارتباطی تعاملی، می توانند نقش کلیدی در ایجاد این محیط ها ایفا کنند. این مقاله با رویکرد تحلیلی-نظری و تکیه بر نظریات ساخت گرایی (ویگوتسکی و پیاژه)، یادگیری مشاهده ای (بندورا)، یادگیری معنادار (اوزوبل) و انسان گرایی آموزشی (راجرز)، به تبیین سازوکارهایی می پردازد که فناوری به واسطه ی آن ها توانسته است یادگیری را در میان دانش آموزان استثنایی تسهیل کند. در بخش تحلیل، نشان داده می شود که فناوری های نوین نه تنها ابزار کمکی نیستند، بلکه بستری برای تحول در رویکرد معلمان و ساختار کلاس های استثنایی محسوب می شوند. نتایج پژوهش حاضر بیانگر آن است که فناوری های مبتنی بر تعامل و بازخورد فوری، با کاهش اضطراب و افزایش حس خودکارآمدی، موجب رشد توانایی های شناختی و اجتماعی این گروه از فراگیران می شوند. در پایان، الگوی تلفیقی پیشنهادی معرفی می شود که با ترکیب نظریه های آموزشی کلاسیک و فناوری های نوین، راهبردی پایدار برای ارتقای کیفیت آموزش دانش آموزان استثنایی فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

یادگیری الکترونیکی ، دانش آموزان استثنایی ، فناوری آموزشی ، هوش مصنوعی ، ساخت گرایی ، خودکارآمدی ، آموزش تطبیق پذیر.