مروری یکپارچه بر والدگری معکوس چهارچوبی بدیع با پیوند نظریه های دلبستگی و سیستمهای خانواده

والدگری معکوس پدیده ای که در آن کودک مسئولیت ها و نقش های سنتی بزرگسالان را بر عهده می گیرد، به ویژه در قالب غفلت مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. در این میان، نظریه دلبستگی و نظریه سیستمهای خانوادگی در کنار یکدیگر به عنوان چارچوبی بالقوه برای درک اثرات منفی والدگری معکوس مطرح می شوند. بنابراین هدف از این پژوهش، مروری ارائه یک چارچوب مفهومی یکپارچه برای تحلیل والدگری معکوس از طریق تلفیق این دو نظریه است تا نگاهی وسیع تر به این پدیده فراگیر فراهم آید. پژوهش حاضر به روش مرور روایی و با تحلیل کیفی مطالعات پیشین در حوزه والدگری معکوس، نظریه دلبستگی و سیستمهای خانواده انجام شد. داده ها از طریق ترکیب یافته های مرتبط و شناسایی الگوهای مشترک استخراج گردید. یافته ها نشان می دهد والدگری معکوس، به ویژه در اشکال ابزاری عاطفی و خودشیفته منجر به اختلال در شکل گیری دلبستگی ایمن و ایجاد الگوهای ناایمن اجتنابی دوسوگرا و آشفته می شود. این پدیده با پیامدهای بلندمدتی نظیر اضطراب، افسردگی، مشکلات دلبستگی و تکرار الگوهای ناسالم در روابط آینده مرتبط است. همچنین، نظریه سیستم های خانواده نشان می دهد که وارونگی نقش ها در بستر خانواده های ناکارآمد با مرزهای مبهم رخ می دهد. یافته ها بر ضرورت مداخلات زودهنگام تقویت حمایت های اجتماعی و بازتعریف نقش های خانوادگی برای شکستن چرخه بین نسلی آسیب تاکید دارند. بخش نتیجه گیری نیز از تلفیق نظریه های دلبستگی و سیستمهای خانواده چهارچوبی جامع را جهت درک والدگری معکوس کند.

کلیدواژه ها:

والدگری معکوس ، غفلت ، نظریه دلبستگی ، نظریه سیستم های خانواده