نقش خانواده و مدرسه در پیشگیری و کاهش انزوا و گوشه گیری دانش آموزان

پیشگیری از گوشه گیری و انزوا در میان دانش آموزان یکی از ارکان اساسی در پرورش نسلی پویا، اجتماعی و دارای سلامت روانی است. خانواده و مدرسه به عنوان دو نهاد اصلی تربیتی، نقشی تعیین کننده در شکل گیری مهارت های ارتباطی، احساس تعلق اجتماعی و اعتماد به نفس دانش آموزان دارند. پژوهش ها نشان می دهد که ایجاد محیطی امن و حمایتگر در خانه و مدرسه، ارتباط عاطفی مثبت میان والدین، معلمان و دانش آموزان، و توجه به نیازهای فردی و هیجانی آنان، می تواند از بروز رفتارهای انزواطلبانه جلوگیری کرده و زمینه رشد اجتماعی سالم را فراهم سازد.از سوی دیگر، آموزش مهارت های زندگی، تقویت کار گروهی، و اجرای برنامه های مشاوره ای و فرهنگی در مدارس، به همراه نظارت و حمایت خانواده، نقش بسزایی در کاهش احساس تنهایی، افزایش تعاملات اجتماعی و ارتقای سلامت روانی دانش آموزان دارد. این مقاله با بررسی دیدگاه های روان شناختی و آموزشی، به تحلیل نقش خانواده و مدرسه در پیشگیری و کاهش گوشه گیری دانش آموزان پرداخته و بر اهمیت همکاری مستمر میان این دو نهاد برای ایجاد محیطی رشددهنده و ارتباط محور تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

خانواده ، مدرسه ، انزوا ، گوشه گیری ، سلامت روانی ، مهارت های اجتماعی ، تعامل عاطفی