اثر مشارکت والدین در برنامه های آموزش روانشناسی تربیتی بر مهارت های روانی اجتماعی دانش آموزان

در سال های اخیر، پژوهش های متعددی به بررسی نقش مشارکت والدین در برنامه های آموزش روان شناسی تربیتی و تاثیر آن بر رشد مهارت های روانی–اجتماعی دانش آموزان پرداخته اند. مرور منابع نشان می دهد که والدین به عنوان نخستین الگوی یادگیری و رفتار، نقش تعیین کننده ای در شکل گیری مهارت هایی چون خودآگاهی، همدلی، کنترل هیجان و ارتباط موثر در فرزندان دارند. طبق دیدگاه روان شناسان تربیتی همچون ویگوتسکی و برونفن برنر، یادگیری و رشد اجتماعی کودک در بستر تعاملات خانواده و محیط اجتماعی شکل می گیرد. بنابراین، آموزش روان شناسی تربیتی به والدین می تواند سطح آگاهی آنان را نسبت به نیازهای هیجانی و رفتاری فرزندان افزایش داده و به کارگیری شیوه های تربیتی مثبت را تسهیل کند. تحقیقات داخلی و خارجی نیز نشان داده اند که برنامه های آموزشی مبتنی بر همکاری خانه و مدرسه، موجب افزایش سازگاری اجتماعی و کاهش رفتارهای پرخطر در میان دانش آموزان می شود.همچنین، یافته های مطالعات مروری نشان می دهد که مشارکت والدین در آموزش های روان شناسی تربیتی با تقویت ارتباط والد–فرزند، ارتقای سلامت روانی، و رشد مهارت های تصمیم گیری و حل مسئله در دانش آموزان همراه است. در بسیاری از کشورها، اجرای دوره های آموزشی برای والدین در قالب کارگاه های مهارت های فرزندپروری، نتایج مثبتی در کاهش اضطراب و پرخاشگری کودکان و افزایش احساس مسئولیت اجتماعی آنان داشته است. پژوهش های ایرانی نیز بر اهمیت ایجاد ارتباط موثر میان مدرسه، خانواده و مشاوران تاکید دارند. در مجموع، مرور ادبیات پژوهش نشان می دهد که آموزش روان شناسی تربیتی والدین نه تنها در بهبود روابط خانوادگی، بلکه در ارتقای مهارت های روانی–اجتماعی دانش آموزان نقش بنیادی ایفا می کند و می تواند به عنوان راهبردی موثر در نظام آموزشی مورد توجه سیاست گذاران و مدیران مدارس قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مشارکت والدین ، برنامه ، آموزش ، روانشناسی تربیتی ، مهارت روانی اجتماعی ، دانش آموزان