تدریس تعاملی و نقش آن در ارتقای مهارت های حل مسئله در دانش آموزان

تدریس تعاملی به عنوان یکی از رویکردهای نوین آموزشی، نقش مهمی در ارتقای مهارت های شناختی دانش آموزان، به ویژه مهارت حل مسئله، ایفا می کند. این روش با تاکید بر تعامل دوسویه میان معلم و دانش آموز، بهره گیری از فعالیت های گروهی، بازخورد متقابل و مشارکت فعال، محیطی را فراهم می آورد که دانش آموزان در آن به تفکر نقاد، خلاق و عملی ترغیب می شوند. در این مقاله که به روش تحلیلی–مروری تدوین شده است، مولفه های کلیدی تدریس تعاملی، مزایا و فرصت های آن، چالش ها و محدودیت های موجود و راهکارهای پیشنهادی برای رفع این موانع مورد بررسی قرار گرفته اند. یافته ها نشان می دهد که تدریس تعاملی توانایی دانش آموزان در تحلیل مسائل، تولید راه حل های خلاقانه و ارزیابی نتایج را بهبود می بخشد و آن ها را برای رویارویی با چالش های زندگی واقعی و آینده شغلی آماده می کند. با این حال، موانعی مانند کمبود زمان در برنامه های درسی، مقاومت معلمان در برابر تغییر روش های سنتی، تعداد زیاد دانش آموزان در کلاس ها و نبود زیرساخت های مناسب، اثربخشی این روش را محدود می سازد. پیشنهادها شامل برگزاری دوره های توانمندسازی برای معلمان، بازنگری در برنامه های درسی، بهره گیری از ابزارهای دیجیتال و طراحی ارزشیابی های مبتنی بر عملکرد واقعی دانش آموزان است. همچنین، انجام پژوهش های میدانی برای بررسی عملی اثرگذاری تدریس تعاملی در مدارس توصیه می شود. تدریس تعاملی، با ایجاد فرهنگ یادگیری مشارکتی و باز، می تواند گامی موثر در جهت توسعه مهارت های شناختی و اجتماعی دانش آموزان و بهبود کیفیت آموزش باشد.

کلیدواژه ها:

تدریس تعاملی ، مهارت حل مسئله ، یادگیری مشارکتی ، تفکر نقاد ، آموزش نوین