ساختار نظری تدریس پروژه محور برای دانش آموزان نسل Z

تدریس پروژه محور (Project-Based Learning) به عنوان یکی از نوین ترین رویکردهای آموزشی، پاسخی موثر به نیازهای آموزشی دانش آموزان نسل Z است؛ نسلی که با ویژگی هایی همچون دیجیتال محوری، معناجویی در یادگیری و تمایل به تعامل اجتماعی شناخته می شود. این پژوهش با هدف طراحی ساختار نظری بومی برای تدریس پروژه محور، تلاش کرده است تا مدل های موجود را بررسی و با تطبیق آن ها بر نیازها و شرایط فرهنگی و آموزشی ایران، چارچوبی بومی ارائه دهد. روش شناسی این پژوهش از نوع تحلیلی-مروری بوده و با استفاده از تحلیل مفاهیم مرتبط، چالش ها، مزایا و راهکارهای اجرایی، به ارائه نتایج کاربردی پرداخته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که تدریس پروژه محور می تواند با تقویت مهارت هایی همچون تفکر انتقادی، خلاقیت و کار تیمی، و ایجاد ارتباط میان دانش و دنیای واقعی، به بهبود کیفیت یادگیری نسل Z کمک کند. با این حال، چالش هایی نظیر نیاز به توانمندسازی معلمان، محدودیت زیرساخت های فناوری، و دشواری طراحی پروژه های منطبق با نیازهای متنوع، از جمله موانعی هستند که اجرای موفق این روش را تحت تاثیر قرار می دهند. برای رفع این چالش ها، راهکارهایی همچون برگزاری کارگاه های تخصصی، تدوین راهنماهای اجرایی، تامین زیرساخت های فناوری و ایجاد شبکه های همیار معلم پیشنهاد شده است. همچنین، پژوهش های آینده در زمینه اعتبارسنجی مدل های بومی و مطالعات تطبیقی می توانند به تقویت و توسعه این رویکرد کمک کنند. این پژوهش با تاکید بر ضرورت بومی سازی مدل های PBL، زمینه را برای تحول در نظام آموزشی ایران فراهم کرده و راهکارهای عملی برای معلمان، مدیران و سیاست گذاران ارائه داده است.

کلیدواژه ها:

تدریس پروژه محور ، نسل Z ، ساختار نظری بومی ، مهارت آفرینی ، نظام آموزشی ایران