تاثیر روابط بین فردی در محیط مدرسه بر انگیزه معلمان

این مقاله با رویکردی توصیفی–تحلیلی به بررسی نقش روابط بین فردی در محیط مدرسه (شامل روابط معلم–معلم، مدیر–معلم و معلم–دانش آموز) در شکل دهی به انگیزه ی حرفه ای معلمان می پردازد. مبنای نظری پژوهش بر نظریه ی خودتعیین گری (Self-Determination Theory)، مفهوم «اعتماد سازمانی» و ادبیات مرتبط با فرهنگ و اقلیم مدرسه قرار دارد. مرور پیشینه ی داخلی و بین المللی نشان می دهد که کیفیت روابط بین فردی با شاخص هایی مانند رضایت شغلی، تعهد سازمانی، مشارکت حرفه ای و انگیزه ی یادگیری مداوم معلمان همبستگی مثبت دارد؛ اما این رابطه تابع متغیرهای میانجی و زمینه ای از جمله اعتماد، حمایت حرفه ای، خودمختاری و شرایط کاری است. مقاله با ترکیب شواهد نظری و نتایج مطالعات پیشین، پیامدهای مدیریتی و پیشنهادات پژوهشی را برای ارتقای انگیزه ی معلمان در قالب سیاست های بین فردی و سازوکارهای تحکیم روابط ارائه می دهد. در پایان پیشنهاد می شود که پژوهش های آتی از روش های طولی و میدانی برای بررسی علیت و سازوکارهای میانجی استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

روابط بین فردی ، انگیزه ی معلمان ، اعتماد سازمانی ، خودتعیین گری ، مشارکت حرفه ای ، اقلیم مدرسه