بازی، لبخند یادگیری؛ بازاندیشی در نقش بازی های آموزشی در تربیت ذهن های آزاد

در روزگاری که نظام های آموزشی گرفتار ارزیابی های عددی و رقابت های خشک تحصیلی اند، «بازی» همچون نسیمی زنده در فضای کلاس، یادآور جوهره ی انسانی یادگیری است. بازی، نه تفریحی حاشیه ای بلکه جوهر یادگیری فعال و خودانگیخته است؛ زمینی که کودک در آن، فکر می کند، می خندد، می کوشد و جهان را می آفریند. پژوهش حاضر با رویکردی تحلیلی، به واکاوی نقش بازی های آموزشی در تربیت ذهن های آزاد در مقطع ابتدایی می پردازد. رویکرد پژوهش، کیفی و تفسیری است و مبانی نظری آن از اندیشه های پیاژه، ویگوتسکی، بندورا، راجرز و دیویی برگرفته شده است. نتایج نشان می دهد بازی های آموزشی بیش از هر روش سنتی، عوامل درونی شدن خلاقیت، مسئولیت پذیری و لذت یادگیری را فراهم می آورند؛ زیرا ذهن کودک را از اطاعت کور رها می سازند و به تجربه زیستن معنا می رسانند. در پایان توصیه می شود نگاه به بازی از «تفنن» به «فلسفه تربیت» تغییر یابد.

کلیدواژه ها:

بازی آموزشی ، آموزش ابتدایی ، خلاقیت ، یادگیری فعال ، ذهن آزاد ، ویگوتسکی ، پیاژه