آگاهی و خودآگاهی در فلسفه دیوید هیوم: نقدی بر تجربه گرایی با اشاره به خطایی بنیادین

دیوید هیوم، در آثار اصلی خود رساله ای درباره طبیعت انسانی؛ تحقیق درباره فهم انسانی، ذهن را به مجموعه ای از ادراکات (انطباعات و ایده ها) تقلیل می دهد و آگاهی را به عنوان یک مقوله یا جوهر مستقل حذف می کند. او با وجود انکار آگاهی، خودآگاهی را تجربه ای می داند که از ادراکات و فرایندهایی چون حافظه و تخیل شکل می گیرد؛ اما از تحلیل آگاهی به عنوان پایه این تجربه ها خودداری می کند. این مقاله سعی در ارائه استدلال هایی دارد که نشان دهد نادیده گرفتن آگاهی، خطایی بنیادین در نظام فلسفی هیوم است و آن را از نظر هستی شناختی، معرفت شناختی، روان شناختی و روش شناختی ناسازگار و ناقص می سازد. با بررسی متون اصلی هیوم و ارائه چهار استدلال انتقادی (بی معنایی تجربه بدون آگاهی، پارادوکس خودآگاهی بدون بستر آگاهانه، افراط در انکار متافیزیک و تضعیف تجربه، ناتوانی در حفظ انسجام روان شناختی) این نوشتار نشان خواهد داد که با حذف آگاهی نه تنها نمی توان توضیحی برای مقولاتی مهم چون تجربه ذهنی و این همانی شخصی ارائه کرد، بلکه انسجام درونی نظام فلسفه هیوم به خطر می افتد. بر این مبنا و با توجه به اهمیت موضوع آگاهی در فلسفه، این نوشتار می کوشد ضعف های بنیادین دیدگاه تجربه گرایی هیوم در باب این موضوع را آشکار کند.

کلیدواژه ها:

هیوم ، آگاهی ، نقد حذف آگاهی ، بی معنایی تجربه بدون آگاهی ، فلسفه ذهن معاصر