بررسی پداگوژی امید تئوریسازی و کاربست امید به عنوان یک روش آموزشی در مناطق محروم

پداگوژی امید (Pedagogy of Hope)، که ریشه در پداگوژی انتقادی پائولو فریره دارد، یک رویکرد تحول آفرین است که امید را نه یک احساس منفعل، بلکه یک کنش، یک روش و یک ضرورت وجودی و سیاسی برای تغییر می داند. این پژوهش به تحلیل جامع بررسی پداگوژی امید: تئوری سازی و کاربست امید به عنوان یک روش آموزشی در مناطق محروم می پردازد. این پژوهش بر این مبنا استوار است که در مناطق محروم و آسیب پذیر اجتماعی-اقتصادی، نظام آموزشی سنتی به دلیل فقر منابع، ناامیدی ساختاری و فقدان چشم انداز آینده، در ایجاد انگیزه و تربیت نسل فعال، دچار چالش است. مبانی نظری این پژوهش بر نظریه پداگوژی انتقادی، نظریه امید (Hope Theory) و روان شناسی مثبت گرا استوار است. یافته ها حاکی از آن است که کاربست پداگوژی امید با تاکید بر گفت وگو، آگاهی انتقادی (Conscientização) و عاملیت (Agency)، به طور موثری به افزایش انگیزه درونی، تاب آوری عاطفی، تفکر انتقادی و احساس کنترل بر زندگی در دانش آموزان مناطق محروم منجر شده است. با این حال، چالش های مهمی مانند مقاومت نظام آموزشی در برابر رویکردهای انتقادی و کمبود معلمان آموزش دیده نیز وجود دارد. در نهایت، راهکارهای عملی و مبتنی بر شواهد برای معلمان، مدیران و برنامه ریزان درسی ارائه می شود تا از این رویکرد به عنوان یک ابزار قدرتمند برای تحقق عدالت آموزشی و توانمندسازی اجتماعی استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

پداگوژی امید ، پائولو فریره ، مناطق محروم ، روش آموزشی ، عاملیت ، تاب آوری ، پداگوژی انتقادی.