بررسی پتانسیل های آموزشی حلقه های کندوکاو فلسفی با محوریت افسانه های بومی ایرانی

حلقه های کندوکاو فلسفی (Philosophical Inquiry Circles - P۴C)، به عنوان یک رویکرد پداگوژیکی فعال، با هدف توسعه تفکر انتقادی، استدلال منطقی و مهارت های گفت وگو در دانش آموزان شناخته می شوند. این پژوهش به تحلیل جامع بررسی پتانسیل های آموزشی حلقه های کندوکاو فلسفی با محوریت افسانه های بومی ایرانی می پردازد. افسانه های بومی ایرانی (مانند داستان های شاهنامه، متون اساطیری و قصه های محلی) سرشار از مفاهیم عمیق اخلاقی، متافیزیکی، و اجتماعی (مانند عدالت، سرنوشت، هویت و خیر و شر) هستند که بستری غنی برای تامل فلسفی و گفت وگو فراهم می کنند. این پژوهش بر این مبنا استوار است که استفاده از متون بومی، به طور همزمان به تقویت هویت فرهنگی و توسعه مهارت های شناختی عالی (Higher-Order Thinking Skills) منجر می شود. مبانی نظری این پژوهش بر نظریه P۴C لیپمن (Lipman's P۴C Theory)، نظریه رشد شناختی پیاژه (Piaget's Cognitive Development Theory) و نظریه بومی سازی برنامه درسی (Curriculum Indigenization) استوار است. یافته ها حاکی از آن است که اجرای هدفمند این حلقه های کندوکاو، به طور موثری به افزایش توانایی مفهوم پردازی، بهبود مهارت های استدلال اخلاقی (Moral Reasoning)، تقویت درک انتقادی از مفاهیم فرهنگی و ارتقاء مهارت های ارتباطی در دانش آموزان منجر شده است. با این حال، چالش های مهمی مانند نیاز به تربیت تسهیل گران متخصص در ادبیات و فلسفه و مقاومت در برابر گفت وگوی آزاد در محیط مدرسه وجود دارد. در نهایت، راهکارهای عملی و مبتنی بر شواهد برای معلمان، طراحان درسی و مدیران آموزشی ارائه می شود تا از این رویکرد به عنوان یک ابزار قدرتمند برای پیوند میان میراث فرهنگی غنی و آموزش های معاصر استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

حلقه های کندوکاو فلسفی (P۴C) ، افسانه های بومی ایرانی ، تفکر انتقادی ، استدلال اخلاقی ، هویت فرهنگی ، قصه گویی فلسفی.