واکاوی تحلیلی روش های خود توسعه ای مدیران آموزشی

پژوهش حاضر با هدف بررسی روش های خود توسعه ای مدیران آموزشی و شناسایی عوامل موثر، چالش ها، و موانع این فرآیند انجام شده است. اهمیت این موضوع در نقشی نهفته است که خود توسعه ای مدیران در بهبود کیفیت آموزش، افزایش بهره وری سازمانی، و ارتقای عملکرد مدیران ایفا می کند. در این پژوهش، تلاش شده است تا ابعاد مختلف رفتارهای خود توسعه ای شناسایی و تحلیل شود و راهکارهایی عملی برای تقویت آن ارائه گردد. اهداف پژوهش شامل سه بخش اصلی، شناسایی روش های خود توسعه ای مدیران آموزشی(فردی و سازمانی)، تحلیل عوامل موثر بر توسعه این رفتارها و بررسی چالش ها و موانع مرتبط با خود توسعه ای است و سوالات اصلی پژوهش حول محور شناسایی روش ها و موانع خود توسعه ای طراحی شده و به صورت جامع به تحلیل این موضوع پرداخته است. این سوالات راهنمای مسیر تحقیق و طراحی مدل مفهومی بوده اند. همچنین این پژوهش از نوع کیفی و از نظر شیوه گردآوری داده ها، توصیفی و از نوع نظریه زمینه ای یا داده بنیاد(گراندد تئوری) و با ابزار مصاحبه انجام گرفته است. که در آن جامعه آماری مشتمل بر اعضای هیات علمی علوم تربیتی دانشگاه سراسری تهران و دانشگاه آزاد اسلامی کرج و نمونه آماری، مدیرانی است که دارای حداقل پنج سال سابقه اجرایی یا آموزشی در دانشکده داشته و دارای مدرک مرتبط است. در نهایت براساس تحلیل داده های جمع آوری شده از مصاحبه ها و بررسی منابع، یافته های مهمی استخراج شد. روش های خود توسعه ای فردی: شامل مدیریت زمان، خودآگاهی، مطالعه تخصصی و برنامه ریزی شغلی. روش های خود توسعه ای سازمانی: برگزاری کارگاه های آموزشی، ارائه فرصت های یادگیری، و تقویت فرهنگ یادگیری سازمانی. عوامل موثر: حمایت مدیران ارشد، دسترسی به منابع آموزشی، و انگیزه درونی مدیران است.

کلیدواژه ها:

خودتوسعه ای ، مدیریت ، مدیران آموزشی