نقش فناوری های هوش مصنوعی در بازطراحی روش های تدریس در آموزش و پرورش

این مقاله مروری به بررسی نقش تحول آفرین فناوری های هوش مصنوعی در بازطراحی بنیادین روش های تدریس (پداگوژی) در نظام های آموزش و پرورش می پردازد. روش های تدریس سنتی که عمدتا بر الگوی یکسان برای همه و انتقال یک طرفه اطلاعات از معلم به دانش آموز استوار بوده اند، در پاسخگویی به نیازهای متنوع یادگیرندگان و الزامات دنیای پیچیده قرن بیست ویکم با محدودیت های جدی مواجه اند. هوش مصنوعی به عنوان یک کاتالیزور قدرتمند، این قابلیت را دارد که پارادایم های آموزشی را از ایستایی به پویایی و از معلم محوری به دانش آموزمحوری سوق دهد. در این مقاله، ابتدا به تبیین مبانی نظری هوش مصنوعی و دلالت های آن برای پداگوژی و همچنین تشریح مدل های مختلف روش های تدریس، از سنتی تا مدرن، پرداخته می شود. یافته های پژوهش نشان می دهد که هوش مصنوعی از چند طریق کلیدی در حال بازطراحی روش های تدریس است: اول، با ایجاد مسیرهای یادگیری تطبیقی و کاملا شخصی سازی شده برای هر دانش آموز؛ دوم، با تلفیق ارزیابی تکوینی و مستمر در بطن فرآیند تدریس از طریق بازخوردهای هوشمند و آنی؛ سوم، با توانمندسازی معلمان برای اتخاذ رویکردهای تدریس داده محور مبتنی بر تحلیل عملکرد یادگیرندگان؛ و چهارم، با تسهیل به کارگیری پداگوژی های پیچیده تر مانند یادگیری مبتنی بر تحقیق و بازی وارسازی در مقیاس وسیع. علاوه بر این، مقاله به بازتعریف نقش معلم از یک سخنران و ارائه دهنده محتوا به یک طراح تجربیات یادگیری، تسهیل گر و مشاور می پردازد. در نهایت، ضمن بررسی چالش های این گذار، نتیجه گیری می شود که آینده تدریس در گرو یک رویکرد ترکیبی هوشمندانه است که در آن، تعامل همدلانه و خلاقیت انسانی معلم با قابلیت های تحلیلی و شخصی سازی هوش مصنوعی تلفیق می شود تا محیط های یادگیری کارآمدتر، عادلانه تر و جذاب تری برای همه دانش آموزان فراهم آید.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، روش های تدریس ، بازطراحی آموزش ، یادگیری شخصی سازی شده ، پداگوژی دیجیتال