نقش یادگیری مشارکتی در بهبود سلامت روان و کاهش اضطراب تحصیلی دانش آموزان

این مقاله مروری به تحلیل عمیق و نظام مند نقش یادگیری مشارکتی به عنوان یک راهبرد پداگوژیک کلیدی در بهبود سلامت روان و کاهش اضطراب تحصیلی دانش آموزان می پردازد. در شرایطی که نگرانی ها در مورد بهزیستی روانی دانش آموزان در محیط های آموزشی رو به افزایش است، بازنگری در ساختارهای آموزشی فردمحور و رقابتی بیش از پیش ضرورت می یابد. یادگیری مشارکتی، که بر همکاری و تعامل میان دانش آموزان برای دستیابی به اهداف مشترک یادگیری استوار است، به عنوان یک پارادایم جایگزین، پتانسیل قابل توجهی برای ایجاد یک اکوسیستم کلاسی حمایت گر و امن از نظر روانی دارد. در این پژوهش، ابتدا مبانی نظری و مفهومی هر یک از متغیرهای یادگیری مشارکتی، سلامت روان و اضطراب تحصیلی به تفصیل مورد بررسی قرار می گیرد. سپس، یافته های پژوهشی که مکانیسم های تاثیرگذاری این رویکرد را روشن می سازند، در بخش های مجزا ارائه می شوند. این یافته ها نشان می دهند که یادگیری مشارکتی از طریق ایجاد شبکه های حمایت اجتماعی میان همسالان، کاهش احساس انزوا و تنهایی، تقسیم بار شناختی و مسئولیت پذیری مشترک که به کاهش فشار عملکرد فردی می انجامد، و فراهم آوردن بستری امن برای تمرین مهارت های بین فردی و ارتباطی، به طور مستقیم به کاهش اضطراب و تقویت مولفه های کلیدی سلامت روان مانند عزت نفس، تاب آوری و حس تعلق کمک می کند. در نهایت، مقاله با این نتیجه گیری به پایان می رسد که ادغام هدفمند و ساختاریافته یادگیری مشارکتی در فرآیندهای آموزشی، فراتر از یک تکنیک تدریس، یک مداخله نظام مند برای ارتقای سرمایه اجتماعی و بهزیستی روانی در مدارس است که به پرورش نسلی سالم تر، همدل تر و توانمندتر برای مشارکت سازنده در جامعه منجر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، سلامت روان ، اضطراب تحصیلی ، حمایت اجتماعی ، مهارت های بین فردی.