رابطه یادگیری فعال با کاهش اضطراب و ارتقای خودتنظیمی هیجانی در دانش آموزان

این مقاله مروری به بررسی و تحلیل عمیق رابطه سه جانبه میان به کارگیری روش های یادگیری فعال، کاهش سطوح اضطراب تحصیلی و ارتقای مهارت های خودتنظیمی هیجانی در دانش آموزان می پردازد. در دهه های اخیر، شیوع مشکلات مربوط به سلامت روان، به ویژه اضطراب، در میان کودکان و نوجوانان به یک دغدغه جدی در نظام های آموزشی تبدیل شده است. پژوهش حاضر بر این فرضیه استوار است که پارادایم های تدریس سنتی و منفعل، با تاکید بر انتقال یک طرفه اطلاعات و ارزیابی های استرس زا، می توانند به طور ناخواسته به این اضطراب دامن بزنند. در مقابل، یادگیری فعال به عنوان یک رویکرد پداگوژیک دانش آموزمحور، با درگیر کردن عمیق یادگیرندگان در فرآیند ساخت دانش، افزایش حس عاملیت و کنترل، و ایجاد بسترهای حمایتی برای تعاملات اجتماعی، به طور بالقوه می تواند به عنوان یک عامل محافظتی در برابر اضطراب عمل کند. در این مقاله، ابتدا مبانی نظری هر یک از متغیرهای یادگیری فعال، اضطراب و خودتنظیمی هیجانی به تفصیل تشریح می شوند. سپس، یافته های پژوهشی که نشان دهنده چگونگی تاثیر مثبت یادگیری فعال بر سلامت روان هستند، در بخش های مجزا ارائه می گردد. این یافته ها نشان می دهند که یادگیری فعال از طریق افزایش خودکارآمدی، ارائه بازخوردهای تکوینی و کم خطر، تقویت حمایت اجتماعی در فعالیت های مشارکتی، و فراهم آوردن فرصت هایی برای تمرین مدیریت هیجانات در موقعیت های چالش برانگیز (مانند حل مسئله و بازی)، به کاهش اضطراب و بهبود توانایی دانش آموزان در مدیریت واکنش های هیجانی خود کمک می کند. در نهایت، نتیجه گیری می شود که ترویج یادگیری فعال در مدارس، نه تنها یک استراتژی برای بهبود نتایج تحصیلی، بلکه یک سرمایه گذاری حیاتی برای پرورش نسلی سالم تر، مقاوم تر و خودتنظیم گر است که توانایی مواجهه با چالش های زندگی را به شیوه ای سازنده داراست.

کلیدواژه ها:

یادگیری فعال ، اضطراب تحصیلی ، خودتنظیمی هیجانی ، روش های تدریس دانش آموزمحور ، سلامت روان