نقش شعر و ادبیات در ترویج مذهب تشیع در عصر صفوی

دوره صفویه یکی از درخشان ترین دوران های تاریخ ایران از منظر فرهنگی، مذهبی و ادبی است. با رسمیت یافتن مذهب تشیع به عنوان مذهب رسمی کشور، شعر و ادبیات به ابزاری موثر برای ترویج و تثبیت این مذهب در میان اقشار مختلف جامعه تبدیل شد. شاعران و نویسندگان در این دوره با بهره گیری از مضامین دینی، مدح ائمه اطهار (ع)، مرثیه سرایی، و ترکیب باورهای عرفانی و شیعی، نقشی تعیین کننده در نهادینه سازی هویت مذهبی شیعی ایفا کردند. پژوهش حاضر با روش تحلیلی توصیفی، به بررسی ابعاد مختلف این تاثیرگذاری می پردازد و نشان می دهد که شعر و ادبیات صفوی نه تنها جنبه هنری، بلکه کارکرد تبلیغی و سیاسی نیز داشته است.

کلیدواژه ها:

شعر صفوی ، ادبیات دینی ، تشیع ، ترویج مذهب ، مرثیه سرایی ، مدیحه گویی