مقایسه ارزشیابی سنتی و ارزشیابی توصیفی

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ی دو رویکرد ارزشیابی سنتی و ارزشیابی توصیفی در نظام آموزشی است. با تغییر نگرش در حوزه ی سنجش و یادگیری، نیاز به بررسی و بازنگری در روش های ارزشیابی بیش از گذشته احساس می شود. این پژوهش درصدد است تا تفاوت های بنیادی این دو الگو، پیامدهای آموزشی و روانی آن ها و تاثیرشان بر فرایند یاددهی–یادگیری را تبیین نماید.روش پژوهش:روش پژوهش از نوع توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه ی اسنادی و کتابخانه ای است. داده ها از طریق بررسی کتاب ها، مقالات علمی و گزارش های پژوهشی گردآوری شده و سپس بر اساس شاخص هایی چون هدف ارزشیابی، ابزار سنجش، نقش معلم، و تاثیر بر یادگیری مورد تحلیل قرار گرفته اند. این روش امکان بررسی دقیق شباهت ها و تفاوت های دو الگو را در سطح نظری و کاربردی فراهم می سازد.شیوه بیان:بیان مطالب در این پژوهش به صورت مقایسه ای و تحلیلی تنظیم شده است. در این چارچوب، جنبه های فلسفی، تربیتی، روان شناختی و عملکردی هر دو نوع ارزشیابی مورد بررسی قرار گرفته و تلاش شده تا تصویری جامع از نقاط قوت و ضعف هر یک ارائه شود. ساختار مقاله از مقدمه تا نتیجه گیری بر پایه ی نظم منطقی و تحلیل محوری تنظیم گردیده است.نتایج:نتایج به دست آمده نشان می دهد که ارزشیابی سنتی با تمرکز بر نمره، آزمون کتبی و مقایسه ی دانش آموزان، موجب شکل گیری یادگیری سطحی و اضطراب تحصیلی می شود. در مقابل، ارزشیابی توصیفی با تاکید بر بازخورد، مشاهده و سنجش فرایندی، موجب افزایش انگیزه ی درونی، اعتماد به نفس و یادگیری پایدار در دانش آموزان می گردد. همچنین، این نوع ارزشیابی رابطه ای انسانی تر و حمایتی تر میان معلم و دانش آموز ایجاد کرده و به ارتقای کیفیت تدریس و یادگیری کمک می کند.در مجموع، می توان گفت ارزشیابی توصیفی الگویی کارآمد برای تحقق آموزش رشدمدار و انسانی است و جایگزینی موثر برای نظام سنتی نمره محور به شمار می آید.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی سنتی ، ارزشیابی توصیفی ، یادگیری پایدار ، بازخورد آموزشی ، نظام آموزشی