بررسی کاربست تئاتر تعاملی به مثابه ابزاری برای تعمیق درک دانش آموزان ابتدایی از طیف های عاطفی

آموزش رسمی غالبا در ارائه راهکارهای عملی برای درک و مدیریت طیف های پیچیده عاطفی در دوره ابتدایی ناکام مانده است، وضعیتی که لزوم به کارگیری متدلوژی های فعال و تجربه محور را برجسته می سازد. پژوهش حاضر، با هدف ارزیابی پتانسیل تئاتر تعاملی (Interactive Theatre)، که بر مبنای اصول ادراک بدنمند (Embodied Cognition) بنا شده است، در تعمیق درک ساختارهای عاطفی ظریف در دانش آموزان ابتدایی انجام گرفته است، زیرا تئاتر تعاملی با تسهیل تجسم هیجان (Embodiment of Emotion)، فرآیند یادگیری عاطفی را از روایت صرف به تجربه فعال و عملیاتی منتقل می کند. این تحقیق با اتخاذ رویکرد کیفی پدیدارشناسی آموزشی، تجربه زیسته یک گروه منتخب از دانش آموزان کلاس های سوم و چهارم را پس از یک برنامه مداخله ای ساختاریافته ۱۰ هفته ای تحلیل کرده و داده ها از طریق مشاهدات مشارکتی سیستماتیک و تحلیل محتوای تماتیک مصاحبه های عمیق جمع آوری و تفسیر شده اند. یافته ها نشان داد که تئاتر تعاملی، نه تنها به تقویت دایره لغات عاطفی (Emotional Vocabulary) دانش آموزان کمک می کند، بلکه به طور خاص، توانایی آن ها در تمایزگذاری میان عواطف مرکب و ارتقاء پیش بینی عاطفی در موقعیت های اجتماعی را به شدت بهبود می بخشد، و این رویکرد به مثابه یک کاتالیزور، درونی سازی مفاهیم هیجانی را از طریق بازآفرینی نقش ها و موقعیت ها تسریع می بخشد. در نهایت، تئاتر تعاملی به عنوان ابزاری تحولی شناخته می شود که با فعال سازی مسیرهای بدنی-شناختی، به توسعه موثر خودتنظیمی عاطفی (Emotional Self-Regulation) و هوش هیجانی کاربردی در کودکان منجر می شود و توصیه می شود این متدلوژی نوآورانه به عنوان یک پروتکل آموزشی در برنامه درسی پرورشی مدارس ابتدایی جایگاه ویژه ای پیدا کند.