اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور بر سرخوردگی زناشویی، آشفتگی روابط و صمیمیت زناشویی در زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مراکز روانشناختی شهر اهواز

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور بر سرخوردگی، زناشویی آشفتگی روابط و صمیمیت زناشویی در زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مراکز روانشناختی شهر اهواز بود. جامعه پژوهش حاضر شامل زوجین مراجعه کننده به مراکز روانشناختی شهر اهواز در سال ۱۴۰۳ بود؛ که حجم نمونه ۳۰ نفر (۱۵ زن و ۱۵ مرد) گروه آزمایش و ۱۵ مرد و ۱۵ زن گروه کنترل بودند که براساس نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه هر گروه ۱۵ نفر گمارش شدند. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه سرخوردگی زناشویی (کایزر، ۲۰۱۲)، پرسشنامه آشفتگی زناشویی اشنایدر (۱۹۹۷)، پرسشنامه صمیمیت زناشویی باگاروزی (۲۰۰۱) و جلسات زوج درمانی طرحواره محور سیمئونه و همکاران ۲۰۱۸ بودند. پس از گزینش تصادفی گروه ها از گروه آزمایش و گروه کنترل پیش آزمون به عمل آمد. سپس بر روی گروه آزمایش مداخله زوج درمانی طرحواره محور به مدت ۱۴ جلسه و هر جلسه به مدت ۹۰ دقیقه دو بار در هفته ارائه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS ۲۷ استفاده شد. با توجه به یافته های بدست آمده، تحلیل کوواریانس به طور کلی معنادار بوده است و نتایج نشان می دهد که زوج درمانی طرحواره محور بر سرخوردگی زناشویی، آشفتگی روابط و صمیمیت زناشویی در زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مراکز روانشناختی شهر اهواز اثر دارد.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی طرحواره محور ، سرخوردگی زناشویی ، آشفتگی روابط ، صمیمیت زناشویی ، زوجین ناسازگار