تحلیل تاثیر احساس مثبت به همسر بر شادکامی زنان با میانجیگری خودکارآمدی

هدف این پژوهش بررسی نقش واسطهای خودکارآمدی در رابطه بین احساس مثبت به همسر و شادکامی زنان بود. روش این پژوهش به صورت توصیفی – تحلیلی انجام شده است. جامعه آماری شامل زنان متاهل منطقه ۲ شهر تهران در بازه سنی ۱۸ تا ۶۵ سال بود. حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان و با توجه به غیرقابل شمارش بودن جامعه آماری ۳۸۴ نفر تعیین شد و نمونه گیری به روش غیرتصادفی در دسترس انجام گرفت برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامههای احساسات مثبت به همسر کی دانیل ،الری فرانسیس فینچام و هیلاری ترکویتز؛ خودکارآمدی عمومی شرر و مادوکس (۱۹۸۲)؛ و شادکامی آکسفورد آراگیل و لو، ۱۹۸۹) استفاده شد. نتایج تحلیل مدل پژوهش نشان داد که خودکارآمدی به طور مستقیم و مثبت با ضریب ۰.۲۸ در حالت استاندارد بر متغیر شادکامی تاثیر دارد (۰.۰۵ > p). همچنین احساس مثبت به همسر به طور مستقیم با ضریب ۰.۲۶ بر خودکارآمدی تاثیر مثبتی دارد (۰.۰۱ > p). علاوه بر این، احساس مثبت به همسر به طور مستقیم و مثبت با ضریب ۰.۵۳ بر شادکامی تاثیرگذار بود (۰.۰۱ > p). در مجموع تاثیر کل احساس مثبت به همسر بر شادکامی به میزان ۰۶ واحد (۰.۰۱ > p) تایید شد. از نظر تاثیر غیر مستقیم نتایج نشان داد که احساس مثبت به همسر از طریق نقش واسطهای خودکارآمدی تاثیر مثبت و معناداری بر شادکامی دارد که این تاثیر با ضریب ۰.۰۷ واحد (۰.۰۱ > p) برآورد شد.

کلیدواژه ها:

احساسات مثبت به همسر ، خودکارآمدی ، شادکامی ، زنان