شناسایی و رتبه بندی عوامل موثر بر کوچینگ (مربیگری اثربخش در سازمانهای دانش محور)

سازمانهای دانش محور با توجه به ساختار سازمانی که اغلب پویا و به سرعت در حال تغییر هستند و همچنین با توجه به اقتضائات محیط کاری از روشهای مختلفی برای توسعه نیروی انسانی استفاده می کنند. یکی از رویکردهای نوآورانه ای که توسط سازمانها برای توسعه و مدیریت منابع انسانی استفاده می شود، کوچینگ یا مربیگری است. کوچینگ روندی است که جهت بهبود عملکرد افراد در زندگی حرفه ای، اجتماعی و حتی عاطفی کار می کند. به این معنی که در بسیاری از زمینه های زندگی برای پیشرفت و ارتقاء عملکرد می توان از کوچینگ کمک گرفت. تمرکز کوچینگ به جای گذشته بر حال و آینده نزدیک فرد است و به کنکاش و رفع مسائل و مشکلات گذشته نمی پردازند. باور کوچینگ بر این است که افراد بهترین مسیر را خودشان می توانند تشخیص دهند و غالبا پاسخ مشکلات، افراد نزد خود آنها است. از این رو، در فرایند کوچینگ انتخاب کننده و پیش برنده جلسه خود مراجعه کننده است و کوچ او فقط نقش یک تسهیلگر را بازی می کند. امروزه سازمانها به جای استفاده از روشهای معمول آموزش، به طور فزاینده ای مربیگری را به عنوان وسیله ای برای بهبود عملکرد کارکنان و مقابله با تقاضاهای در حال رشد محیطهای کاری جدید به کار گرفته اند.

کلیدواژه ها:

کوچینگ ، بهینه سازی منابع سازمانی ، رهبری ، اثربخش ، سازمان دانش محور