رویکرد تحلیلی پیرامون شناسایی آسیبها و چالشهای خط مشی گذاری عمومی در ایران

خط مشی درباره فرایند یا الگوی فعالیتها یا تصمیماتی است که برای جبران مشکلات عمومی چه حقیقی و چه مجازی اتخاذ می شود. شکست در شناسایی اهداف و اولویت ها، ریسک به کارگیری آن ها، عدم درس گرفتن از خط مشی های گذشته، هزینه فاحشی را به وجود خواهد آورد. در مسیر خط مشی گذاری عمومی، عوامل بازدارنده و تنگناهای زیادی وجود دارند که شناسایی عمده ترین آن ها به منظور کارآمد کردن اجرای خط مشی از اهداف اصلی این تحقیق می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی می باشد. در این تحقیق با توجه به پژوهش های انجام شده، شاخص های مورد نظر شناسایی و مورد تحلیل قرار می گیرد. در تبیین مشکلات خط مشی گذاری به طور کلی و اجرای خط مشی به طور خاص، عوامل زیادی برشمرده اند و اکثریت آن ها بر این باورند که مشکلات اجرای خط مشی با شرایط محلی هر جامعه متفاوت بوده و راهکارهای متفاوتی نیز می طلبد. با این حال محققان برخی از عوامل مشترک را نیز به عنوان تنگناهای اجرای خط مشی بیان می کنند. در واقع مسائل عمومی به طور خاص به معنای مشکلات و محدودیت های موجود در جامعه که بر عموم جامعه تاثیر منفی و کاهنده می گذارد، مسائلی که به حوزه های رفاه عمومی، محیط زیست، بهداشت، آموزش و پرورش و مانند آن بر می گردد. دولت ها برای حل این مسائل نیازمند راهکارها و خط مشی هایی هستند که آن ها را مسئول تدوین خط مشی های دقیق و همچنین انتخاب ابزارهای مناسب برای اجرای این خط مشی ها می کند. کلیه مراحل فرآیند خط مشی گذاری شامل شناخت مسئله یا مشکل، ارجاع و طرح مسئله در سازمان های عمومی، تهیه و تدوین خط مشی، قانونی کردن و مشروعیت بخشیدن به خط مشی، ابلاغ و اجرای خط مشی عمومی و در نهایت ارزیابی آن خط مشی اجرا شده و همچنین کسب اطلاعات از بازتاب عملیات اجرا شده به هم مرتبط هستند و وجود ضعف در یکی از این مراحل منجر به ایجاد مشکل در تمامی مراحل بعدی می گردد. عامل اصلی عدم موفقیت خط مشی های عمومی بیشتر به محتوای خط مشی و سازمان های مجری آن مربوط می شود و عوامل محیطی و پشتیبانی کمترین اثر را در عدم موفقیت خط مشی ها دارند. لذا مدیریت می بایست داخل سازمان به جستجوی عوامل عدم موفقیت خط مشی های عمومی بپردازد.

کلیدواژه ها:

خط مشی گذاری عمومی ، شناخت مسئله ، طرح مسئله ، مشروعیت بخشیدن به خط مشی ، اجرای خط مشی