اثرات آموزش مثبت اندیشی و تاب آوری در مقابله با اضطراب دانش آموزان در مدارس

این مقاله مروری به بررسی تحلیلی و عمیق اثرات آموزش دو سازه کلیدی روانشناسی مثبت نگر، یعنی مثبت اندیشی و تاب آوری، بر مقابله با اضطراب به عنوان یکی از شایع ترین چالش های روانشناختی در میان دانش آموزان می پردازد. اضطراب، با پیامدهای زیانبار و گسترده ای که برای پیشرفت تحصیلی، روابط اجتماعی و بهزیستی کلی دانش آموزان دارد، به یک دغدغه اصلی در نظام های آموزشی مدرن تبدیل شده است. رویکردهای سنتی که اغلب بر درمان و کاهش علائم اضطراب پس از وقوع آن متمرکز بوده اند، در عمل برای مقابله با ابعاد فراگیر این مشکل ناکافی به نظر می رسند. در مقابل، پارادایم نوین روانشناسی مثبت نگر با تاکید بر اهمیت پیشگیری و ایجاد منابع روانشناختی درونی، افق های جدیدی را گشوده است. در این چارچوب، مثبت اندیشی به عنوان یک سبک تبیین خوش بینانه، توانایی به چالش کشیدن افکار منفی و تمرکز بر جنبه های سازنده تجارب، و تاب آوری به عنوان ظرفیت پویای انطباق موفقیت آمیز، بهبود پس از شکست و بازگشت از شرایط دشوار، به عنوان دو سپر دفاعی قدرتمند در برابر استرس و اضطراب شناخته می شوند. این مقاله با مرور جامع و گسترده مبانی نظری و شواهد پژوهشی، این استدلال را مطرح می کند که مثبت اندیشی و تاب آوری، ویژگی های ذاتی و ثابت نیستند، بلکه مجموعه ای از مهارت های شناختی، هیجانی و رفتاری قابل یادگیری هستند. مداخلات مدرسه محور که به طور نظام مند بر آموزش این مهارت ها تمرکز دارند، می توانند به طور معناداری به کاهش علائم اضطراب موجود و مهم تر از آن، پیشگیری از بروز آن در آینده کمک کنند. در نهایت، این مقاله نتیجه گیری می کند که ادغام آموزش مثبت اندیشی و تاب آوری در تار و پود برنامه های آموزشی و پرورشی مدارس، یک راهبرد کارآمد، مقرون به صرفه و ضروری برای توانمندسازی دانش آموزان و پرورش نسلی سالم تر، شادتر و مقاوم تر از نظر روانی است.

کلیدواژه ها:

مثبت اندیشی ، تاب آوری ، اضطراب دانش آموزان ، روانشناسی مثبت نگر ، مداخلات مدرسه محور ، سلامت روان ، مهارت های مقابله ای