تاب آوری روان شناختی در مواجهه با بحران های نوظهور: بررسی مفهومی و زمینه های کاربردی

تاب آوری روان شناختی به عنوان یکی از مولفه های کلیدی در سلامت روان، نقش مهمی در توانایی افراد برای مقابله با بحران های زندگی ایفا می کند. این مفهوم که در دهه های اخیر از دیدگاه های مختلف روان شناسی، جامعه شناسی و علوم اعصاب مورد بررسی قرار گرفته، به ظرفیت فرد برای انطباق مثبت در مواجهه با استرس، ضربه های روانی و شرایط دشوار اشاره دارد. تاب آوری نه تنها به معنای بازگشت به وضعیت اولیه پس از بحران نیست، بلکه شامل رشد، تحول و ارتقاء عملکرد روانی نیز می شود. در سال های اخیر، با افزایش بحران های جهانی نظیر پاندمی کووید-۱۹، تغییرات اقلیمی، جنگ های منطقه ای و فشارهای اقتصادی، اهمیت تاب آوری روان شناختی بیش از پیش آشکار شده است. پژوهش ها نشان می دهند که عوامل متعددی از جمله حمایت اجتماعی، سبک های مقابله ای، سرمایه روان شناختی، معنویت، و فرهنگ سازمانی در تقویت تاب آوری نقش دارند. همچنین، آموزش مهارت های تاب آوری در محیط های آموزشی، درمانی و سازمانی می تواند به ارتقاء ظرفیت روانی افراد کمک کند. این مقاله با هدف بررسی جامع مفهوم تاب آوری روان شناختی، به تحلیل ابعاد نظری، عوامل موثر، و کاربردهای عملی آن در زمینه های مختلف می پردازد. تمرکز اصلی بر پژوهش های انجام شده از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۵ است تا تصویری به روز و مبتنی بر شواهد از این مفهوم ارائه شود. در نهایت، پیشنهادهایی برای توسعه برنامه های مداخله ای، سیاست گذاری های سلامت روان و مسیرهای پژوهشی آینده ارائه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری روان شناختی ، سلامت روان ، مقابله با بحران ، حمایت اجتماعی ، سرمایه روان شناختی