استراتژی برنامهریزی برای کاهش رواناب با استفاده از فضای سبز شهری

با توجه به افزایش شهرنشینی و گسترش سطوح نفوذناپذیر، مدیریت رواناب سطحی به یکی از چالشهای اصلی محیطهای شهری تبدیل شده است. در این میان، فضای سبز شهری به عنوان یک زیرساخت حیاتی، نقشی اساسی در کاهش و مدیریت رواناب ای فا میکند. ای ن مطالعه با هدف به ینهساز ی استراتژیهای برنامهریزی فضای سبز، تاثیر متغیرهای کلیدی بر نرخ رواناب را مورد بررسی قرار میدهد . ما با شبیه سازی دقیق و مقایسه سناریو های مختلف، به ارزیابی نقش نسبت مساحت فضای سبز، ساختار فضایی مانند توزیع پراکنده یا متمرکز، نوع پوشش گیاهی به ویژه درختان خیابانی و ویژگیهای بارندگی شدت و مدت بر کاهش رواناب پرداختیم. نتایج نشان داد که دست یابی به کاهش موثر رواناب، مستلزم آن است که نسبت فضای سبز از ۱۰ % مساحت شهری فراتر رود. همچن ین، مشخص شد که افزای ش شاخص مساحت برگ LAI از ۲ به ۲.۵ بیشترین تاثیر را در جذب آب داشته و هرگونه افزایش بیشتر در این شاخص، تاثیر کاهشی کمتری دارد. یافته های پژوهش تاکید میکنند که اثربخشی فضای سبز در بارندگیهای با شدت پایی نتر به مراتب ب یشتر است. در نهایت، این مطالعه بر اهمیت اجرای صحیح و استراتژیک زیرساختهای سبز تاکید میکند تا به اهداف سیاستهای زیست محیطی در مدیریت رواناب شهری دست یابیم.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی منظر ، زیرساخت سبز ، تصفیه آب باران ، مد لسازی فضایی ، درخت خیابانی