ارزیابی تحمل به خشکی بعضی از ژنوتیپ های سویا (Glycine max L.) براساس صفات مورفولوژیکی-زراعی و عملکردی

به منظور ارزیابی تحمل به خشکی در بعضی از رقم های سویا براساس صفات مورفولوژیکی-زراعی و عملکردی، تعداد ۶ رقم سویا در دو شرایط نرمال آبیاری و تنش خشکی در منطقه ایرانشهر در قالب طرح اسپلیت پلات بر پایه بلوک کامل تصادفی با سه تکرار بررسی شدند. عامل اصلی شامل سه سطح آبیاری (نرمال شامل آبیاری کامل در تمام مراحل رشد، تنش در مرحله گلدهی شامل قطع آبیاری از آغاز گلدهی تا تشکیل غلاف و تنش در مرحله غلاف بندی شامل قطع آبیاری از آغاز غلاف بندی تا پر شدن دانه) و عامل فرعی شامل ژنوتیپ های مختلف سویا بود. صفات مورفولوژیکی-زراعی و عملکردی شامل ارتفاع بوته، تعداد برگ، تعداد غلاف، طول غلاف، عرض غلاف، تعداد دانه در غلاف، وزن هزار دانه، عملکرد اقتصادی و عملکرد بیولوژیکی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تنش خشکی در مرحله غلاف بندی تاثیر معنی داری بر کاهش صفاتی مانند تعداد دانه در غلاف و عملکرد اقتصادی دارد. همچنین برخی ژنوتیپ ها مانند لاین۵۰۴ و سالند در شرایط تنش خشکی، عملکرد مطلوب تری نشان دادند. همبستگی فنوتیپی مثبت و معنی داری بین صفاتی چون وزن هزار دانه، تعداد دانه در غلاف و عملکرد بیولوژیکی مشاهده شد. تجزیه خوشه ای، ژنوتیپ ها را در سه گروه تقسیم بندی کرد که گروه اول شامل ژنوتیپ های لاین۵۰۴ و سالند با حفظ صفاتی مانند تعداد غلاف، وزن هزار دانه و عملکرد پایدار در شرایط تنش خشکی، به عنوان ژنوتیپ های متحمل به خشکی طبقه بندی شدند.

کلیدواژه ها:

تنش خشکی ، سویا ، صفات مورفولوژیکی-زراعی ، همبستگی فنوتیپی ، تجزیه خوشه ای