بازخوانی انتقادی ترویج کشاورزی دولتی؛ ریشه یابی ضعف ها و تحلیل چالش های آتی

در ایران، با وجود تلاش های انجام شده، ترویج کشاورزی دولتی همچنان با چالش ها، محدودیت ها و نواقص گوناگونی روبه رو است که عملکرد آن را تحت تاثیر قرار داده است. یکی از اصلی ترین مشکلات، ناکارآمدی در نظام برنامه ریزی و سیاست گذاری است که معمولا بر پایه داده های قدیمی و غیرپویا بنا شده و انعطاف لازم برای مواجهه با تغییرات اقلیمی و شرایط بازار را ندارد. علاوه بر این، تصمیم گیری های متمرکز به شکلی شدید موجب شده اند برنامه های مرتبط نتوانند نیازهای محلی و منطقه ای را به شکل موثر پوشش دهند. از جمله معضلات قابل توجه دیگر، کمبود منابع مالی و اعتباری است که باعث نیمه تمام ماندن بسیاری از پروژه های نوسازی و توسعه کشاورزی شده است. ضعف در سیستم نظارت و ارزیابی عملکرد نیز عامل دیگری است که منجر به هدررفت منابع و کاهش بهره وری شده است. همچنین، نبود هماهنگی میان نهادهای مرتبط با کشاورزی، موجب تداخل وظایف و کاهش کارآمدی برنامه های اجرا شده است. مشکلات بخش ترویج کشاورزی همچنین شامل کمبود نیروی انسانی متخصص، عدم استفاده کافی از فنآوری های نوین و نبود مشارکت فعال کشاورزان در فرآیند تصمیم گیری است. در نتیجه چنین ضعف هایی، دانش و روش های پیشرفته به آسانی به تولیدکنندگان منتقل نمی شوند و بهره وری بخش کشاورزی همچنان پایین تر از سطح مطلوب باقی مانده است. برای رفع این مسائل، اصلاح ساختار مدیریتی، افزایش تمرکززدایی، تقویت نظام نظارت و ارزیابی، و سرمایه گذاری بیشتر در زمینه آموزش و ترویج کشاورزی ضروری به نظر می رسد. فقط از طریق یک رویکرد جامع و با مشارکت تمامی ذی نفعان می توان بر این چالش ها غلبه کرد و مدیریت پایداری در بخش کشاورزی را محقق ساخت.

کلیدواژه ها:

ضعف ها ، تنگناها ، ترویج کشاورزی ، چالش ها